تابستان به جز گرما، با خودش بوی کولر آبی و پوشال خیس می‌آورد. وسیله ای که 9 ماه از سال در حال استراحت است و همین 3 ماه تابستان- اگر پدرها بگذارند- قرار است خانه را خنک کند و از گرما نجاتمان دهد.

زیر لب خوانده بود: برای مرگ این قصه کسی گریه نخواهد کرد و حالا همین زمزمه زمستانی، سرود آغاز تابستانش است.

مرتضی آدم عجیبی بود. هیچ کارش به آدمیزاد نمی‌خورد. همه‌‌چیز را زیبا می‌دید. هر سال در آخرین روز بهار مثل همه بازیکن‌های حرفه‌ای که سر چوب بیلیارد و میان انگشتانشان گچ می‌مالند و بعد آن‌را تمیز می‌کنند، گچ میان انگشت‌های شست و سبابه‌اش را پاک می‌کرد و بعد کفش‌های پاتیناژش را می‌آورد تا با هم روی یخ‌های سالن سر بخوریم.