بی‌گمان، خاستگاه و سرچشمه‌های دنیای شعر و حس شاعرانه، پیوسته در حوزه اندیشه و زبان و بهره‌گیری از فضاهای تخیل و رویاهای آدمی است که همواره دیدن و شنیدن و بر بنیاد تصویرهایی از درون زندگی و بسیاری از تجربه‌ها و دانستگی در پناه معماری کلمات، آشنایی‌زدایی، برجسته‌سازی فرم و محتوا را به مخاطبان خود یادآور می‌کند و از این نظر، واقعیت‌های تازه‌تری را به میدان داوری‌های زیبایی‌شناسانه می‌کشاند.