حیف توست پرسپولیس!

رسول بهروش| پرسپولیس در 3‌سال گذشته بهترین تیم ایران بوده، اما مدت‌هاست که خبری از شادابی و طراوات سابق در نمایش سرخپوشان وجود ندارد. شاگردان برانکو بازی برگشت با الوصل را هم بردند تا بعد از قطعی کردن قهرمانی لیگ هفدهم، صعودشان از گروه سوم لیگ قهرمانان را هم تقریبا مسجل کنند. با این وجودسطح کیفی بازی قرمزها در دبی هم مثل بازی رفت، بسیار نازل بود. این‌که الوصل 65درصد مالک توپ بوده و پرسپولیس فقط 35درصد و اینکه الوصلی‌ها 535پاس به هم داده‌اند و پرسپولیسی‌ها فقط 280پاس، واقعا نگران‌کننده است. این آمار برای تیمی که پارسال در لیگ قهرمانان حتی در بدترین روزهایش هم به راحتی از مرز 400پاس عبور می‌کرد غیرقابل هضم به نظر می‌رسد. حالا باید پرسید بر سر پرسپولیس چه آمده که با همه نفراتش در آسان‌ترین دیدار گروه ناچار است چنین بازی سطح پایینی ارایه بدهد و فقط با چاشنی خوش‌شانسی پیروز شود؟ به راستی اگر آن 2‌موقعیت استثنایی الوصلی‌ها در 5‌دقیقه نخست گل می‌شد، برانکو می‌توانست در
 نشست خبری به آسانی از صعود به مرحله بعد و عیدی به مردم ایران حرف بزند؟ یا اگر در بازی رفت، گل آفساید پرسپولیس مردود اعلام می‌شد و پنالتی نادیده گرفته شده الوصل را می‌گرفتند، الان وضعیت این گروه چطور بود؟
 
   برانکو از جان تیمش چه می‌خواهد؟ او بازی را با سیستم پایه
 1-3-2-4 شروع کرد و قرار بود سیامک نعمتی بازی‌ساز باشد. او اما اصالتا بازیکن لب‌خط است و در طول بازی ناخودآگاه به همین سمت متمایل می‌شود. نمودار حرکتی سایت‌ AFC در پایان مسابقه هم نشان می‌داد سیامک در طول بازی تا جایی که می‌توانسته خود را به سمت‌چپ نزدیک کرده و وسط زمین کاملا خالی مانده؛ چرا؟ مسلمان کو؟ بشار رسن کجاست؟
 
   آمار فاجعه‌بار می‌دانید یعنی چه؟ یعنی این‌که وحید امیری در طول 37‌دقیقه حضورش در میدان فقط 4‌پاس داده که یکی از آنها هم غلط بوده است! چه بر سر امیری آمده؟ او در داربی و بازی رفت با الوصل هم بسیار بد بود. ابتدای هفته خبر رسید ممکن است مسلمان به‌جای او
در ارنج قرار بگیرد، اما این اتفاق رخ نداد. چرا؟ مگر نه این‌که هر بازیکنی افت کرد باید جای خود را به بازیکن بهتر بدهد؟ وسط زمین که خالی است، بنابراین بار بازی‌سازی روی دوش وینگرهاست. در این صورت با بازیکنی که در طول 37‌دقیقه فقط 4‌پاس داده، چطور می‌توان کار را پیش برد؟
 
   بازی با الوصل از معدود نمایش‌های خوب حسین ماهینی در سال96 بود؛ با این وجود پاس گلی که او داد، احتمالا برای پرسپولیس گران تمام می‌شود و حضور این بازیکن در پست نامربوط هافبک‌دفاعی را تداوم می‌بخشد. به این ترتیب احمد نوراللهی یا باید همچنان روی نیمکت بنشیند و یا مثل نیم‌ساعت آخر این بازی در پست هافبک چپ به‌میدان برود و نمایشی کم‌اثر ارایه بدهد. عجیب است که در پرسپولیس بهترین ابزار وجود دارد، اما در بدترین موقعیت‌ها به کار گرفته می‌شوند.

    پرسپولیس پارسال امکانی طلایی برای قهرمانی در آسیا داشت که آقای طارمی سر بزنگاه آن شاهکار را خلق کرد و جام قهرمانی را به تیم هشتم جی‌لیگ ژاپن کادو داد. با این وجود سرخپوشان امسال هم حتی با وجود محرومیت از یارگیری، بخت خوبی برای قهرمانی در آسیا دارند، مشروط بر اینکه برانکو به‌طور جدی در افکارش تجدید نظر کند. شاید هواداران پروفسور از این حرف خوش‌شان نیاید، اما برانکو به‌طرز محسوسی ترسو شده و این ترس فلج‌کننده را به تیمش هم تزریق کرده است. پرسپولیس ابزار خوب بازی کردن و خوب نتیجه گرفتن را دارد؛ درست مثل 2‌سال گذشته که همه رقبا را درو می‌کرد و جایی هم اگر می‌باخت، آنقدر زیبا می‌باخت که دوست و دشمن برایش کف می‌زدند؛ باخت‌های قشنگی که گاهی یک تار موی آنها به صدتا از این بردهای زشت و ناپلئونی می‌ارزید. برانکو اما هنوز دارد تقاص باخت 4‌گله به الهلال را از تیمش می‌گیرد؛ الهلالی که خودش امسال مایه ننگ سعودی‌ها شده، اما سایه کابوس‌اش، بهترین تیم ایران را در محاق نگه داشته است.