وفاق و همدلی مردم و مسئولان

ایمان مهدی‌زاده- پژوهشگر توسعه پایدار

سالی که واپسین هفته‌اش را پشت‌سر می‌گذارد و رد پایی از عید و نوروز در کوی و برزن ایران باقی نگذاشته با اوج بی‌تدبیری آغاز شد. هر رویداد طبیعی نقش یک بلا را بازی کرد و مدیرانی همگام با این بلایا، شرایط را برای مردم سخت‌تر کردند. نبود زیرساخت‌های مناسب توسعه و فرسودگی زیرساخت‌هایی که گذشتگان بنا گذاشته بودند باعث شد مردم ایران در همه ابعاد زیستی دچار آسیب‌های جبران‌ناپذیری شوند. بهاری که سیل همراه داشت و عمق استراتژیک توسعه را در حوزه‌های عمرانی به رخ مسئولان کشید و نشان داد بزرگ‌ترین خلأ در این بخش، نبود زیرساخت نگرشی است. انگار هر مدیری، ضمانت پایداری پروژه‌های عمرانی را به سال‌های تکیه‌زدن خودش بر کرسی ریاست و مدیریت تقلیل داده ‌است.
تابستان، سیاست‌هایی در حوزه آب و انرژی باعث کمبود در مناطق زیادی شد که شهروندان ایرانی بیش از پیش دچار آسیب شدند و با وجود منابع خاکی و آبی در حوزه کشاورزی، شاهد آسیب‌های مالی این جامعه مولد شریف بودیم. مواد غذایی با انواع نوسان و ضریب‌های نوسانی سفره‌های ایرانیان را کوچک و در بعضی خانه‌ها جمع کرد. گرانی ناگهانی بنزین در آبان‌ماه که شخص اول دولت را هم متعجب کرد ضربه‌ای سنگین به معیشت مردم زد و گویی کسی زیر سفره را گرفته و آن را پر ضرب از زیر ظرف‌های خالی‌اش کشیده‌است. متأسفانه اعتماد عمومی و سرمایه اجتماعی آسیب دید و شیوع ویروس کرونا در اسفندماه نیز بلایی عجیب بود؛ امسال سالی بود که همه دعا می‌کنند زودتر تمام شود اما سال و سال‌های آتی بهتر و نیکوتر نخواهد شد، درصورتی که بینش و نگرش مدیریتی در بخش‌های مختلف تغییر کند. این تغییر، مسئولان تا شهروندان را در بر می‌گیرد. در شرایط کنونی جامعه ایران در بعد اقتصادی وضعیتی به‌مراتب بدتر از سال‌های پیش دارد و تنها راه نجات، ایجاد وفاق و همدلی بین مردم و مسئولان است. 
 برای رسیدن به اتحاد ملی زیرساخت اجتماعی نیاز است و در عصر ارتباطات، حرف‌ها و نمایش‌های ساده‌لوحانه کاری پیش نخواهد برد. امید که بهار آینده راستی، مهمان اذهان باشد.