دختران فراری

میلاد زاهدی ـ  روانپزشک

دختران فراری را می‌توان به 3 دسته تقسیم کرد؛ 
1ـ دختران گروه اول معمولاً دختران بدسرپرست یا بی‌سرپرستی هستند که معمولاً توسط بستگان درجه اول یا آشنایان، مورد سوء‌استفاده جنسی یا آزار جسمی و روانی قرار می‌گیرند. اگرچه این دختران مبتلا به بیماری زمینه‌ای روانپزشکی نبوده‌اند؛ ولی به‌علت شدت اذیت و آزار جنسی یا جسمی و روانی، اغلب دچار بیماری‌های روانپزشکی جدی ثانویه می‌شوند که نیاز به درمان دارند. منتهی اگر دختران این گروه تحت پوشش اجتماعی خوبی قرار بگیرند و از محیط آسیب زننده به دور باشند، سیر درمان در آنها بسیار امیدوار‌کننده است. در واقع چون این دختران بیماری زمینه‌ای ندارند با درمان و حمایت به موقع می‌توان آنها را تا حد امیدبخشی به زندگی معمولی بازگرداند. در روند درمان این دختران، پوشش و حمایت اجتماعی و محیطی که از آنها در طولانی مدت حمایت کند نقش تعیین‌کننده‌ای دارد.
2ـ گروه دوم دخترانی هستند که خانواده حمایتگر و سالمی دارند منتهی خودشان مبتلا به بیماری زمینه‌ای روانپزشکی هستند. فرار از منزل در دختران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی و بیماری دو قطبی نوع یک، بیشتر دیده می‌شود. امکان اینکه این دختران پس از فرار از منزل مورد سوء‌استفاده قرار بگیرند بسیار بالاست، چون اصولاً بیماری زمینه‌ای آنها، تخمین میزان خطر را در آنها کم می‌کند و آنها را بسیار مستعد رفتارهای پرخطر می‌سازد. درمان روانپزشکی دارویی و غیر‌دارویی خط اول کمک به این گروه بوده و معمولاً نیاز است که حداقل ٢ سال و در مواردی تا ٥ سال تحت درمان باشند.
3ـ گروه سوم یعنی دختران بدسرپرستی که بیماری روانپزشکی زمینه‌ای هم دارند بیشتر از 2 گروه قبلی آسیب‌پذیر هستند و معمولاً درمان آنها مشکل است و سیر درمان به خوبی 2 گروه قبل نیست. این دختران هم نیاز به یک محیط حمایتگر و امن دارند و هم نیاز به درمان روانپزشکی طولانی.
 نکته مهم؛ در مواجهه با این دختران در نخستین اقدام با ١٢٣ یا اورژانس اجتماعی تماس بگیرید تا تیم حرفه‌ای و متخصص آنها را به خانه امن منتقل کند و تحت حمایت و درمان کافی قرار بگیرند.