این حسرت را رها کنید!

بهروز رسایلی| حذف تیم ملی امید از مسابقات مقدماتی المپیک، یک‌بار دیگر مرثیه‌سرایی‌ها در مورد حسرت چهل و چند ساله را تازه کرده است. اصولا خیلی از ما هرگز حتی یک نیم‌نگاه هم به امیدها نمی‌اندازیم، غیراز زمانی که این تیم اوت می‌شود و ناگهان 80میلیون ایرانی تبدیل به متخصص امور تیم‌های پایه می‌شوند! حالا هم همین قرار چهارساله تکرار شده و هر کجا که می‌روی بحث در مورد تمدید حسرت المپیک برقرار است. این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که اصولا به‌نظر نمی‌رسد راهیابی به مرحله نهایی المپیک آنقدرها هم که ما در ایران بزرگش کردیم، هدف ارزشمندی باشد و ناکامی در رسیدن به آن این همه عجز و لابه بخواهد.
موضوع روشن است. تیم‌های «پایه» فقط به قصد پشتیبانی از تیم ملی بزرگسالان و تغذیه بی‌وقفه آن تشکیل می‌شوند و مراد از آنها نباید نتیجه‌گیری باشد. الان در کشور ما خیلی از مردم فوتبالدوست قهرمان جام‌های جهانی تا چند دوره قبل را حفظ هستند، اما آیا کسی می‌داند قهرمان فوتبال المپیک در دوره آخر یا دوره قبل از آن چه‌تیمی بوده؟ فینال بین چه تیم‌هایی برگزار شده و کدام بازیکن گل زده است؟ در همین مسابقات مقدماتی فعلی، تیم ملی امید ژاپن با یک امتیاز از 3بازی آخر شد و از گروه عربستان، سوریه و قطر کنار رفت؛ آیا الان در ژاپن هم این همه سوگواری برقرار است؟ اصلا قرار است فوتبال ما به المپیک برود که چه بشود؟ یعنی برگزاری 3 تا بازی با تیم‌های زیر 23سال کشورهای مختلف جهان که تازه شاید یکی از آنها سرشناس باشد، این همه دستاورد بزرگی است که داریم مثل یک «عقده» با آن رفتار می‌کنیم؟
واقعیت آن است که نوع برخورد ما با مسئله صعود به المپیک، بخشی از روحیات فرم‌گرایانه و عمق‌گریزانه ایرانی را نشان می‌دهد؛ روحیه‌ای که خیلی جاها مزاحم ما شده و اجازه نداده پروژه‌های اساسی و بلندمدت داشته باشیم. اگر یک‌بار برای همیشه با این واقعیت کنار بیاییم که حضور در مرحله نهایی المپیک خیلی هم مهم نیست، می‌توان با این «فرصت» خیلی کارها کرد. بهترین کار هم این است که به جای یک تیم زیر 23سال، تیمی زیر 20سال را برای شرکت در مسابقات مقدماتی المپیک جمع کنیم و همه اردوها، مسابقات و برنامه‌ها را برای همین تیم بچینیم. اینطوری درگیری همیشگی در مورد گرفتن بازیکن هم بین فدراسیون و باشگاه‌ها وجود نخواهد داشت. بنابراین بازیکنان این تیم می‌توانند مدت قابل توجهی کنار هم باشند، رشد کنند و در بازی‌های مقدماتی المپیک، تنه به تنه رقبای بزرگ‌تر از خودشان بزنند. با این روش آینده فوتبال ایران تضمین خواهد شد. فوقش این است که مثل 48سال گذشته به المپیک نمی‌رسیم، اما در عوض تیمی خواهیم داشت که حداقل چند ستاره جوان و واجد تجربه بین‌المللی به تیم بزرگسالان تحویل می‌دهد. آقا سر جدتان ول کنید این عقده المپیک را !