نقد یا نسیه؟

وضعیت مدیریتی باشگاه پرسپولیس بسیار عجیب و نابسامان است. گذشته از حواشی متعدد این تیم و اخبار خصوصی و محرمانه که یکی پس از دیگری لو می‌رود، اوضاع مالی هم اصلا تعریفی ندارد. گابریل کالدرون که هنوز قسط دومش را نگرفته و کلی پاداش طلبکار است اما باشگاه پرسپولیس با بازیکنانش هم مشکل جدی دارد. ظاهرا پرداختی‌ها به تیم بسیار ناچیز بوده و برخی نفرات مثل بشار رسن، مهدی ترابی و شجاع خلیل‌زاده رسما در مرحله‌ای قرار دارند که می‌توانند قراردادشان را فسخ کنند و بروند. دیروز جلد دو روزنامه ورزشی به مصاحبه‌های گلایه‌آمیز بشار و شجاع اختصاص یافته بود؛ یکی در عراق منتظر تحقق وعده باشگاه است و دیگری رسما تهدید کرده که راهی لیگ چین خواهد شد. بقیه هم هستند البته. از قرار معلوم کالدرون از آرژانتین با جلال حسینی تماس گرفته تا ببیند بازیکنان پول گرفته‌اند یا نه، اما جواب کاپیتان به او ناامیدکننده بوده است. در این شرایط اما اصرار مدیران باشگاه برای جذب بازیکن جدید مخصوصا از نوع خارجی‌اش، بسیار عجیب به‌نظر می‌رسد. تردیدی نیست که اگر بازیکن خارجی خوب با کیفیت بالا به تیم اضافه شود، باعث رونق کار است. با این حال هیچ آدم عاقلی نقد را به نسیه نمی‌فروشد. پرسپولیس اگر 2 بازیکن خارجی جدید هم بگیرد و مجموعا 300هزار دلار به آنها پیش‌پرداخت بدهد (چیزی که کاملا عرف است) باید فورا نزدیک به 4 میلیارد تومان هزینه کند؛ درحالی‌که همین پول می‌تواند کمکی به حفظ چند بازیکن مهم فعلی باشد. آیا مدیران پرسپولیس دقیقا می‌دانند چه‌کار دارند می‌کنند؟
  خارجی جدید، بشار می‌شود؟
مسئله مهم دیگر در مورد بازیکن خارجی آن است که معمولا کیفیت چنین نفراتی تضمین‌شده نیست و به‌خصوص باشگاه پرسپولیس ید طولایی در خرید بازیکن بد وارداتی دارد. حتی اگر فوتبالیست خوب هم جذب شود، باز ضمانتی برای تطبیق او با تیم و شرایط تاکتیکی مدنظر مربی وجود ندارد. این در شرایطی است که بازیکنی همچون بشار رسن بعد از
 2 سال‌ونیم حضور در پرسپولیس به‌طور کامل در تیم جاافتاده و با سایر بازیکنان درک متقابل دارد؛ مخصوصا در این چند بازی آخر، کیفیت عملکرد او به وضوح دیده شد. حالا سؤال اینجاست که آیا منطقی است بشار برود و باشگاه با پولی که می‌توانست صرف حفظ او کند، یک خارجی دیگر بخرد؟ آیا کسی می‌تواند اطمینان بدهد که خرید جدید، لااقل همان سطح کیفی و اثرگذاری رسن را داشته باشد؟