مجید نامجومطلق مربی سابق استقلال
دربی 86 یک بازی تاکتیکی بود. شاید خیلی از تماشاگران و بینندههای تلویزیونی از این بازی لذت نبردند چون موقعیتهای زیادی روی دروازهها ایجاد نشد ولی این یک مسابقه تاکتیکی بود. در بسیاری از داربیهای قبلی هیجان کاذب و خشونت بازیکنان باعث میشد که تاکتیکهای دوتیم از بین برود ولی در این مسابقه هر دو تیم با آرامش فوتبال بازی کردند. استقلال در چند بازی گذشته خیلی با برنامه بازی کرد و نکته مهم درخشش و قدرت خط هافبک این تیم بود.
قدرت خط هافبک استقلال، پرسپولیس را مجاب کرد تا یک مهاجم را از ترکیب اصلی کم کرده و تعداد هافبکهایش را زیاد کند. پرسپولیس تغییر سیستم داد و این باعث شد تا آنها کیفیت و قدرت همیشگی را نداشته باشند. استقلال در این بازی بسیار هوشیار بازی کرد و از موقعیت خودش در نیمهاول استفاده کرد.
بازی دفاعی استقلال هم در نیمهدوم منطقی بود چون برای استقلال شکست دادن پرسپولیس در این مقطع خیلی اهمیت داشت. برانکو در این بازی میتوانست تعویضهای بهتری انجام دهد ولی باید این را هم در نظر گرفت که استقلال به خوبی کنارههای پرسپولیس را بسته بود. نکته مهم دیگر این بود که فضای مقابل مدافعان میانی استقلال، به خوبی توسط هافبکهای دفاعی این تیم پر شد و آنها در این منطقه اجازه عرضاندام به پرسپولیس را ندادند. همانطور که گفتم این یک بازی تاکتیکی بود و به نوعی میتوان گفت که به بازی شطرنج میان مربیان دوتیم شباهات داشت که در نهایت شفر برنده شد.
شاید در این بازی عملکرد مامه تیام زیاد به چشم نیامد ولی او فوقالعاده تاثیرگذار بازی کرد. او روی گل نقش کلیدی داشت و در حفظ توپ، جنگهای هوایی و دوندگی در زمین، بسیار عالی بود. مدافعان پرسپولیس بهدلیل ترس از تیام، بر خلاف خیلی از بازیها زیاد به جلو نفوذ نکردندو همین موضوع باعث شد تا بین خطوط پرسپولیس فاصله ایجاد شود.