در خردادماه ۱۳۰۸ هجری شمسی و هنگام شهربانی کریم آقا بوذرجمهری، واگن‌های اسبی به‌منظور تسطیح خیابان‌های شهر و امکان حرکت راحت‌تر اتومبیل‌ها، برچیده شدند و ریل‌های آن زیر آسفالت جدید خیابان‌ها، مدفون شد. این اتفاق همزمان بود با ورود تعداد فراوانی از اتومبیل‌های جدید.
پس از آنکه همچنان روند واردات خودرو ادامه یافت و شهر پر شد از خودروهای شخصی ساخت کارخانه‌های خارجی و لزوم تاسیس مراکزی که بر تردد اتومبیل‌ها نظارت داشته باشند، روزبه‌روز بیشتر حس شد. در همین سال‌ها بود که برای نخستین بار شهرداری تهران طی حکمی اعلام کرد که به‌منظور حمل‌و‌نقل آسان اتومبیل‌ها، مسیر رفت و برگشت به شمیران، یک‌طرفه شده است.
اتومبیل‌هایی که قصد عزیمت به شمیران را دارند، لازم است که از خیابان لاله‌زار به‌عنوان خیابان یک‌طرفه برای رفتن به شمیران بهره ببرند و هنگام برگشت، از خیابان علاءالدوله (فردوسی فعلی) استفاده کنند. بدین‌ترتیب، نخستین اقدام در یک‌طرفه کردن معابر و خیابان‌ها در تهران صورت گرفت.
پس از گذشت چند سال، شهربانی با تأسیس مرکزی با عنوان «اداره آلات ناقله»، نخستین مرکز راهنمایی‌و‌رانندگی را در تهران پی‌ریزی کرد. این اقدام شهربانی به‌منظور کنترل ترافیک ناشی از افزایش اتومبیل‌های شخصی و عمومی و همچنین تردد وسایل نقلیه کندرو در سطح شهر بود. شهربانی وقت در اطلاعیه‌ای دلیل تاسیس اداره آلات ناقله را چنین ذکر کرد: «نظارت بر حکومت، توقف و کورس درشکه‌ها و برقراری نظم رفت‌و‌آمد وسائط نقلیه».
اولین خیابان یک‌طرفه
در همینه زمینه :
گزارش 1
حرف‌های‌روی سن3