رسم زندگی

  الهه صابر

به ریاضی فکر می‌کنم و در سرم درس توابع قدم‌ می‌زند. درسی که برای فهمیدنش زحمت زیادی نکشیدم و خیلی زود فهمیدم که هر عددی در تابع، جواب دلخواهت را می‌سازد. راستش این اصلاً برایم سخت نبود که بفهمم بعضی رابطه‌ها یک‌به‌یک و خوش‌رفتارند و بعضی‌ها هم بفهمی‌نفهمی رفتار خوبی ندارند؛ اما همیشه دوست ‌داشتم حساب‌وکتاب کارم معلوم باشد. از نظر من رابطه‌ای خوب بود که وقتی عددی را تحویلش می‌دادی، بتواند جواب روشنی تحویلت ‌بدهد، اما این فقط یک بخش از دنیا بود. یک قسمت ساده و بی‌احتمال.
دنیا پر بود از رابطه‌های بدرفتار. انگار هیچ‌وقت نمی‌شد روی این روابط حساب بازکرد. هر عددی را که واردشان می‌کردی کلی خروجی تحویل آدم می‌داد که رسماً مخت سوت می‌کشید و با بی‌میلی خیال می‌کردی گیر چه درس شلم‌شوربایی افتاده‌ای.
هر چه از خواندن و فهمیدن درس‌های ریاضی می‌گذرد، این احساس آشفتگی نیز در من بیش‌تر می‌شود. دارم کم‌کم نظم زندگی را در بی‌نظمی‌هایش می‌بینم. خیلی وقت‌ها دوست‌ داری کاری که می‌کنی مثل همان عددی باشد که در تابع خوش‌رفتار زندگی وارد می‌شود و تو هم خیالت راحت است که حتما ًخروجی‌اش همان چیزی است که انتظارش را داری، اما زهی خیال باطل.
زندگی هرچه هم که گفته ‌باشند رسم خوشایندی است، اما اصلاً رفتار خوشایندی ندارد. چون همیشه همان جواب‌هایی را تحویلت می‌دهد که خودش دوست دارد. نمی‌توانی از رابطه‌های زندگی توقع خوش‌رفتاری داشته ‌باشی. نمی‌توانی زندگی را مجبور کنی با اولین عددی که تحویلش‌ دادی جواب دل‌خواهت را به تو تقدیم‌کند. زندگی خیلی شلم‌شورباتر از این حرف‌هاست. اما اتفاقاً مزه‌اش به همین شلم شوربا بودنش است.
تو نمی‌توانی زندگی را به جواب‌دادن دل‌خواه خودت مجبورکنی. فقط می‌توانی صبر کنی و آن‌قدر عددهای خودت را بالا و پایین کنی که بالأخره جوابی را تحویل ‌بگیری که دوست ‌داری. همان‌قدر که کک زندگی نمی‌گزد اگر جواب‌هایش خوشایند تو نباشد، خیلی هم ذوق نمی‌کند از این‌که بالأخره به جواب دل‌خواهت رسیده‌ای. از این بی‌تفاوتی ناراحت نشو. شاید برای این‌که جواب تو خوشایند بشود، پاسخ خیلی‌ها ناخوشایند شده ‌است و برای همین چیزهاست که زندگی با خوش‌حالی تو، خوش‌حالی نمی‌کند. زندگی فقط به علایق خودش فکر می‌کند و نگاه می‌کند به آدم‌های صبور، که چه‌طور برای به‌ نتیجه‌ رسیدن خواسته‌هایشان تلاش‌ می‌کنند و هیچ‌وقت ناامید نمی‌شوند.
به رفتار زندگی که نگاه ‌می‌کنم با خودم می‌گویم باید همیشه امیدوار بود. باید فکرهای متفاوت را مثل اعداد گوناگون در روابط زندگی امتحان‌کرد. باید آن‌قدر با‌حوصله بود و خسته نشد که بالأخره خواسته‌ها برآورده بشوند. زندگی با همه‌ی نظم و حساب و کتابش همیشه همین آش شلم‌شوربایی بوده که می‌بینی، اما به قول قدیمی‌ها، پایت نوشته شده ‌است. پس غرغر نکن و از مزه‌ی‌ تلاش خودت لذت ببر.