فیلمی که از جان‌وین ستاره ساخت

 ماریون مایکل موریسن که بعدها نام جان‌وین را برای خود برگزید، کارش را به عنوان کارگر صحنه و متصدی وسایل در استودیوها آغاز کرد. رفاقت با جان‌فورد باعث شد در چند فیلم او نقش‌های کوچکی را بازی کند. به توصیه فورد در وسترن عظیم «مسیر بزرگ» (رائول والش1930) به ایفای نقش پرداخت و بعد از آن در فیلم‌های زیادی بازی کرد، ولی همچنان در مقام بازیگری ارزان‌قیمت باقی ماند. جان‌فورد در حالی او را برای بازی در نقش اصلی فیلم دلیجان انتخاب کرد که تهیه‌کننده علاقه‌مند به بازی گری‌کوپر در نقش رینگوکید بود. جان وین بعدها داستان حضورش در دلیجان را اینگونه روایت کرد: «فورد می‌خواست نقش اول را به من بدهد، اما در این تصمیم تنها بود. خیلی‌ها مخالف بودند که من این نقش را بازی کنم و البته حق هم داشتند. بالاخره هرکسی می‌توانست با 5دلار من را برای بازی در وسترن‌های آبکی استخدام کند. چرا باید 20دلار بدهد تا در دلیجان بازی کنم؟ اما فورد مقاومت کرد و سرانجام تهیه‌کننده به نفع من رأی داد... دلیجان فیلمی بود که مرا به عنوان هنرپیشه تثبیت کرد». بعد از دلیجان سیل پیشنهادها به سوی جان‌وین روانه شد و طولی نکشید از وین به عنوان شمایل سینمای وسترن نام بردند و هنوز هم هیچ بازیگری به اندازه او یادآور و تداعی‌کننده وسترن نیست. جان‌وین با کارگردان‌های زیادی کار کرد (از جمله با هوارد هاکز در 4 وسترن «رود سرخ»، «ریو براوو»، «الدرادو» و «ریو لوبو») ولی بیشتر از همه جلوی دوربین فورد رفت.  بعد از دلیجان، جان‌وین در 14 فیلم با فورد همکاری کرد که جدای از فیلم نوستالژیک و زیبای «مرد آرام» (1952)، بیشتر آنها و مهم‌ترین‌هایشان وسترن بودند: «آنان قابل چشم‌پوشی بودند» (1945)، «قلعه آپاچی» (1948)، «سه پدرخوانده» (1948)، «دختری با روبان زرد» (1949)، «ریو گرانده» (1950)، «جویندگان» (1956)، «سواره‌نظام» (1959)، «مردی که لیبرتی والانس را کشت» (1961) و... .