مستخدمان مدرسه از 2چیز در رنج‌اند؛ یکی بیماری‌های عضلانی و ریوی که بر اثر کار فیزیکی مداوم و تماس هرروزه با مواد شوینده و گردوغبار به آن دچارند و خیلی زود چهره‌شان را تکیده‌تر از سن‌وسالشان می‌کند و دیگر، حقوق کم و ناچیزی که کفاف مخارج زندگی آنها را نمی‌دهد؛ چه برسد به هزینه‌های درمان! حقوق آنها در بهترین حالت و با سابقه بالای 10سال، بین یک میلیون تا یک میلیون و 200هزار تومان است و از آن فراتر که نرفته هیچ، تازه در طول 2سال گذشته 20هزار تومان فوق‌العاده هم از حقوقشان کم شده است.
در این‌باره با ناصر سلیمان‌زاده ـ سرپرست اداره کل امور اداری و تشکیلات وزارت آموزش‌وپرورش ـ که مسئول مستقیم حقوق و مزایای این مستخدمان است، صحبت کردیم. او در این باره می‌گوید: «ما طبق دستورالعمل‌های صادرشده، حقوق کارکنان آموزش‌وپرورش را پرداخت می‌کنیم که متأسفانه قانونگذار برای مستخدمان مدارس هیچ‌گونه مزایایی ندیده است. نکته قابل تأسف دیگر این است که این مستخدمان چون اغلب، مدرک دیپلم به پایین دارند، مزایای مدرک تحصیلی به آنها داده نمی‌شود و از طرف دیگر حق مسئولیت نیز نمی‌گیرند. ما بارها برای این دسته از کارکنان آموزش‌وپرورش که بسیار زحمتکش هستند، مکاتباتی با دستگاه‌های دولتی داشته‌ایم اما هیچ‌کدام محقق نشده است؛ به طور مثال ما بارها از دولت خواسته‌ایم که امتیاز و فوق‌العاده شغلی به این افراد بدهد اما تا این لحظه جواب مثبتی نگرفته‌ایم».
او در ادامه می‌گوید: «البته فقط مستخدمان و سرایداران مدرسه نیستند که با این مشکل مواجهند؛ ما در آموزش‌وپرورش 50هزار نیرو مثل خدماتی، انباردار، باغبان، راننده، بایگان و آشپز هم داریم که حقوقشان بسیار کم است و تنها کاری که سال گذشته توانستیم برای آنها انجام دهیم این بود که 10درصد، حق شغلشان را زیاد کردیم که رقمی نزدیک به 20هزار تومان می‌شد اما دیوان محاسبات اعلام کرد مجوز آن غیرقانونی‌است و جلوی همان را هم گرفت. مشکل دیگری که داریم هم این است که در کل، حقوق فرهنگیان نسبت به سایر کارکنان دولت کم است؛ اگر قرار باشد ما به این 50هزار نیرو که واقعا در شرایط دشواری کار می‌کنند، سختی کار و فوق‌العاده بدهیم، خیلی زود سایر کارکنان ـ به‌خصوص مدیر و معلمان مدرسه ـ اعتراض می‌کنند که چرا حقوق این افراد بیشتر شد ولی حقوق ما نه... و سایر بحث‌های دیگر».
سرپرست اداره کل امور اداری و تشکیلات وزارت آموزش‌وپرورش ادامه می‌دهد: «تازه اوضاع در شهرهای بزرگ مانند تهران، مشهد و تبریز خوب است و مدیران و انجمن اولیا و مربیان مدارس به مناسبت‌های مختلف کمک‌هایی می‌کنند اما در شهرستان‌ها این مشکل، حاد است و واقعا باید فکری به حال این کارکنان آموزش‌وپرورش بشود».
