گوشت، دلار، غم آفساید

رسول بهروش روزنامه‌نگار

در این بلبشوی اقتصادی، در زمانه گوشت کیلویی100 هزار تومان و در عصر دلار بدون ترمز، 2 نماینده محترم مجلس در مورد باخت‌های تراکتورسازی به وزیر ورزش تذکر کتبی داده‌اند. البته نه اینکه ورزش مهم نباشد اما کار وکیل پارلمان قاعدتا باید فراتر از این باشد؛ چیزی مثل احیای حق پخش تلویزیونی یا تسهیل خصوصی‌سازی واقعی در فوتبال. حکایت تذکر نمایندگان تبریز و بستان‌آباد به سلطانی‌فر اما چیز دیگری است. پوپولیسم از سر و روی این کاغذها می‌بارد. فکرش را بکنید نماینده محترم در نامه اداری‌اش به وزیر ورزش مکررا مقابل نام تراکتورسازی از عنوان «همیشه قهرمان» استفاده کرده و پرسیده چرا علیه ما آفساید اشتباه می‌گیرید؟ آن هم در مجلسی که برخی حساب و کتاب‌ها نشان می‌دهد هر دقیقه برگزاری جلسات علنی‌اش حدود 18میلیون تومان هزینه دارد! در این محفل پرخرج، اصلا چه کاری می‌تواند جذاب‌تر و حیاتی‌تر از کری‌خوانی برای تیم‌های فوتبال باشد؟ حالا چه باک که مردم نان ندارند بخورند.
این یک بازی نخ‌نما شده است؛ یک تلاش قدیمی و «رو» برای تحریک احساسات سطحی و جلب نظر مردم حوزه انتخابیه تا لابد از فعالیت نماینده مورد نظر راضی باشند و دور بعد هم به او رأی بدهند. اینها را همه می‌دانند و هزار بار گفته شده اما اینکه چنین رفتارهایی هنوز تکرار می‌شود، لابد به این معناست که همچنان کارایی دارد. خواستیم بنویسیم خوب است ما مردم خام این بازی‌ها نشویم و رأی‌مان را ارزان نفروشیم اما دیدیم کار از بیخ و بن خراب است. اتفاقا خوب که فکر کنید، می‌بینید همین‌ها «نماینده» واقعی ما هستند؛ ما مردم که زنوزی را خط قرمزمان می‌کنیم و کوچک‌ترین انتقادی از او را بر نمی‌تابیم، ما مردم که روی دوش حسین هدایتی شنل می‌اندازیم و در بزرگداشت ریخت‌وپاش‌های رویانیان شعار «به افتخار سردار» سر می‌دهیم، ما مردم که هنوز با یادآوری رکوردشکنی‌های نقل‌وانتقالاتی علی فتح‌الله‌زاده کیف می‌کنیم و عین خیال‌مان نیست که استارت این دومینوی گرانی و بدهی در بخشی از فوتبال ایران را همین جناب شوالیه زد.
خدا در و تخته را خوب جور کرده. خیلی از ما اگرچه لاف‌های بزرگ می‌زنیم اما ته دل‌مان اتفاقا دوست داریم نمایندگان‌مان همینطوری باشند. حتما ما به اندازه کافی «عوام» بوده‌ایم که عوامگراها رگ خواب‌مان را پیدا کرده‌اند و پیش می‌تازند. اگر قبول ندارید، 2 خط انتقاد منطقی از تیم مورد علاقه این مردم بکنید تا ببینید چطور آبا و اجدادتان را جلوی چشم‌تان می‌آورند. پرسپولیسی‌ها و استقلالی‌ها هنوز روزی 8 ساعت به هم فحش می‌دهند تا معلوم شود اوکراینی‌ها مفت‌خورتر بوده‌اند یا گرو و نیومایر؛ درحالی‌که آخر آخرش پول لفت‌ولیس همه اینها از جیب من و شما رفته. در چنین روزگار جنون‌آمیزی، چرا نماینده تبریز نباید جوش کرنرهای تراکتور «همیشه قهرمان» را بزند؟ خانه از پای‌بست ویران است.