بلوغِ آبی

گل دوم استقلال در نبرد با تیم علیرضا منصوریان، نمایش بی‌نقص «تغییر» این تیم نسبت به نیم‌فصل اول بود. آبی‌ها حالا دیگر کاملا هماهنگ شده‌اند و به‌ویژه در خانه، راه فرار را برای هیچ حریفی باز نمی‌گذارند. مرد اول نمایش درخشان این تیم در مقابل ذوب‌آهن، آیاندا پاتوسی بود. ستاره اهل آفریقای جنوبی برای دومین هفته متوالی، بهترین بازیکن تیم‌اش لقب گرفت و با تأثیرگذاری روی هر 5گل استقلال در این 2مسابقه، شروعی حیرت‌آور در این تیم رقم زد. پاتوسی یک مهاجم مرکزی نیست اما به لحاظ آماری، شروعی درخشان‌تر از مامه‌تیام داشته و به سرعت به یکی از مهره‌های غیرقابل‌تغییر تیم شفر تبدیل شده است. او حتی قبل از آشنایی با فضای فوتبال ایران و خو گرفتن با شرایط بازی در لیگ برتر، جای خودش را در ساختار تیم شفر پیدا کرده و به ستاره محبوب هوادارها تبدیل شده است. در کنار درخشش پاتوسی، نباید از نمایش‌های دلچسب‌ اللهیار صیادمنش در ترکیب آبی‌ها نیز به سادگی عبور کرد. بازگرداندن صیادمنش به ترکیب اصلی، تصمیم مؤثری از سوی مرد آلمانی بوده و کیفیت استقلال در خط حمله را به شکل قابل توجهی افزایش داده است.‌اللهیار در اوج به سر می‌برد و با دوندگی و خلاقیت‌اش، مهره‌های دفاعی رقبا را آزار می‌دهد. او در میان انبوهی از ستاره‌های گران‌قیمت، توانسته به هر قیمتی راهش را به طرف ترکیب اصلی هموار کند. حضور همیشگی در اردوهای تیم ملی امید، کار صیادمنش را برای بقا در ترکیب اصلی آبی‌ها سخت خواهد کرد اما او تا همین‌جا نیز نشان داده که می‌تواند همه تهدیدها را به فرصت تبدیل کند. دست سرمربی استقلال روی نیمکت برای ایجاد تغییر در ترکیب، همواره باز است. او داریوش شجاعیان را پس از بازگشت از مصدومیت روی نیمکت نشانده اما این بازیکن به محض رسیدن به هر فرصتی برای درخشش در ترکیب اصلی، خودی نشان می‌دهد و انگیزه‌اش را برای فیکس‌شدن به نمایش می‌گذارد. همه مهره‌های نیمکت‌نشین آبی‌پوش البته در چنین وضعیتی نیستند. مرتضی تبریزی هرگز نتوانسته در استقلال، تبدیل به بازیکنی شود که در ذوب‌آهن دیده بودیم. او نظر مثبت سرمربی آلمانی را جلب نکرده و در دقایق کوتاه حضورش در زمین نیز به جای تلاش برای گل زدن و درخشیدن، مدام در حال ایراد گرفتن از هم‌تیمی‌ها و گلایه از آنهاست. تبریزی انگار خودش را بزرگ‌تر از سایر مهره‌های آبی‌پوش می‌داند و همین موضوع، بن‌بست او در تیم را نزدیک کرده است.
تغییر دائمی ترکیب استقلال نه‌تنها نقطه ضعف این تیم نیست، بلکه حتی می‌تواند «برگ برنده» شفر در ادامه فصل باشد. این مربی ناچار نیست به یک فهرست ثابت 11نفره تکیه کند و هر هفته می‌تواند در مقابل یک رقیب متفاوت،ایده‌های متفاوتی را با مهره‌های متفاوت به نمایش بگذارد. ترکیب دفاعی مدنظر این مربی، مدام عوض می‌شود اما «نتیجه» همان است و آنها به لحاظ دفاعی، در لیگ برتر بهترین هستند. استقلال به سطحی از «بلوغ» رسیده که جابه‌جایی نفرات در آن، ابدا ویران‌کننده نیست. رقابت در خطوط مختلف این تیم اوج گرفته و نبرد میان نفرات اصلی و ذخیره، آمادگی مجموعه بازیکنان را به همراه داشته است. تقریبا همه مدعیان قهرمانی لیگ برتر هجدهم در صورت از دست دادن چند مهره، دچار مشکل می‌شوند و تعادل‌شان را از دست می‌دهند اما استقلال در هر پست 2 یا در مواردی حتی 3بازیکن دارد. آنها صاحب 2 دروازه‌بان آماده هستند، در سمت راست خط دفاعی وریا غفوری و محمدی‌مهر را در اختیار دارند، در مرکز دفاع می‌توانند روی پژمان، روزبه و دانشگر حساب باز کنند، در سمت چپ زکی‌پور، میثم تیموری و امید نورافکن در عضویت این تیم هستند. حتی در پستی مثل نوک حمله، این تیم منشا، ایسما، روح‌الله باقری و مرتضی تبریزی را دارد که هر کدام به تنهایی می‌توانند در تیم‌های مختلف لیگ برتری فیکس شوند. مصدومیت یا محرومیت هیچ مهره‌ای، تیم شفر را به دردسر نمی‌اندازد چرا که تنوع استعداد در این تیم فوق‌العاده‌ به‌نظر می‌رسد.
استقلال در 2 فصل گذشته، همواره در نیم‌فصل دوم متحول شده و در شرایط به‌مراتب بهتری نسبت به نیم‌فصل اول قرار گرفته است. آنها در 4هفته اول لیگ برتر هجدهم تنها یک پیروزی و 5امتیاز در کارنامه داشتند اما حالا در 4بازی اول نیم‌فصل دوم، 3پیروزی و 9امتیاز تصاحب کرده‌اند. تفاوت بزرگ این فصل برای آبی‌ها در این موضوع خلاصه می‌شود که برخلاف 2 دوره گذشته لیگ برتر، آنها این بار فاصله‌ زیادی با صدر جدول ندارند و در شروع نیم‌فصل دوم، یکی از تیم‌های حاضر در کورس قهرمانی هستند. استقلال برای جبران فاصله نه چندان زیاد با صدرنشین‌ها، موقعیت خوبی در اختیار دارد و اگر این کیفیت را در هفته‌های آینده نیز حفظ کند، یکی از شانس‌های جدی فتح جام خواهد بود.