یادداشت
زنجیره تکرار
هرمز علی‌پور /شاعر و پژوهشگر ادبی
شاید کسانی که مثل من 70 سالی دارند، موضع مرا درباره تکرار حوادث، موقعیت‌ها و به عبارت بهتر واقعیت‌ها بپسندند. کسانی که مثل من 50سال پیش وقایعی مثل انقلاب یا جنگ را در سینما دیده‌اند و بعد درباره‌اش کتاب خوانده‌اند. بعد آن را به چشم دیده‌اند و حالا در گذرهای سرسری و از روی شتاب باز همان‌ها را در فضای مجازی مشاهده می‌کنند. ظاهرا دنیا سوژه چندانی برای رو کردن ندارد. همان حرف‌ها، همان ترس‌ها، همان امید‌ها، همان افسوس‌ها و آرزوها. اما چیزی که در این میان از این تکرار می‌کاهد و حتی آن را جذاب می‌کند، رویکردهای متفاوت به این رویدادهاست.
مثل دانش‌آموزان مختلف و متعددی که در هر مرحله‌ای برگه‌های کم‌و‌بیش مشابه امتحانی را پر می‌کنند تا نشان‌دهند چه در چنته دارند.
کسانی هستند که فرودستند اما به فرادستان حسودی نمی‌کنند. کسانی هستند که سیرند اما سیرمانی ندارند. مهربانانی که با آنها مهربانی نشده است. کسانی که با وجود همه سختی‌ها با سرسختی خوب مانده‌اند و مقاومت‌شان را در برابر بدی‌ها از دست نمی‌دهند.
در این میان نه برای خودم و نه دیگران نسخه نمی‌پیچم که چگونه باشیم و چگونه نباشیم اما معتقدم اگر نقد‌پذیر باشیم و نقدپذیری را در جامعه ترویج دهیم درواقع به همین تفاوت‌ها اشاره کرده‌ایم و با پرداختن به همین تفاوت‌ها ویژگی‌های انسانی را به رخ خود و جامعه کشیده‌ایم.
