یادداشت
رهاورد سفرهای هنری
مازیار شاهر/ موسیقیدان
وضعیت موسیقی سنتی، نبود حمایت‌ها و مشکلاتی که این هنر از آن رنج می‌برد بر بسیاری از مردم پوشیده نیست. درواقع این روزها دست بر دل هر کسی در این عرصه بگذارید مانند زخمه‌ای است که بر سیم سازی فرود می‌آید و شکوه و گلایه است که به آسمان بلند می‌شود. با این حال پایمردی و استقامت اهالی موسیقی آن‌قدر هست که چراغ موسیقی ایران بی‌فروغ نماند. کاری که این روزها به‌عنوان چاره مشکلات موسیقی سنتی از طریق اهالی موسیقی پی گرفته می‌شود سفرهایی است که برای اجراهای مختلف و برپایی کارگاه‌های آموزشی و تحقیقی در نقاط مختلف برپاست. این سفرها مشتاقان موسیقی را با استادان و آثار زنده آنها ارتباط می‌دهد و موجب می‌شود بسیاری از کم‌کاری و کاستی‌ها کم‌اثر شوند.
ناگفته پیداست که هزینه‌های سرسام‌آور سفر، اقامت، اجاره سالن و... هیچ همخوانی و تناسبی با درآمد ناشی از حداکثر چندصد بلیت ندارد؛ از این‌رو تنها انگیزه گروه‌هایی که مشتاقانه بار سفر به شهرستان‌ها می‌بندند، اشاعه، ترویج و اعتلای موسیقی سنتی است. از نگاه کسانی که دل در گرو عشق به موسیقی اصیل ایرانی دارند، هیچ ثروتی با رضایت مخاطب برابری نمی‌کند.
در نظر داشته باشید که وقتی برنامه‌ای در یکی از شهرهای محروم از امکانات فرهنگی و هنری اجرا می‌شود، کسانی مخاطب آن هستند که ممکن است تا پیش از این هرگز شاهد اجرای زنده‌ای نبوده باشند.
بنابراین چنین انگیزه‌هایی از انگیزه مالی پیشی می‌گیرند و مشوق هنرمندان عرصه موسیقی می‌شوند.
