لاکچری نه؛ پرهزینه

محمدحسین توتونچیان | تهیه‌کننده پروژه سی و مدیر سامانه فروش ایران نمایش و ایران کنسرت

اخیرا برخی برای توصیف چند تئاتر و کنسرت نمایش از واژه لاکچری استفاده کرده‌اند که از نظر من توصیف برای این آثار نیست؛ ‌مثال نقض این انتقادها هم کنسرت سی است. از این کنسرت نمایش به‌عنوان اجرای گران‌قیمت یاد‌می‌شود درحالی‌که تمام شب‌های نمایش کنسرت سی، بلیت 25هزار تومانی هم به فروش می‌رفت تا نشان دهیم این نمایش برای همه اقشار است. امروز هم برخی این انتقادات را به تئاتر «بینوایان» وارد کرده‌اند، آیا هنگام بیان این انتقادها، هزینه دستمزد بازیگران، اجاره سالن هتل اسپیناس پلاس، ارکستر، دکور، عوامل تولید، تبلیغات، طراحی لباس و...  درنظر گرفته می‌شود؟ فراموش نکنیم که مجموع هزینه‌های اجرای یک نمایش، رقمی می‌شود که وقتی به تعداد صندلی‌ها سرشکنش کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که یا باید از اجرای یک کار بزرگ و قوی دست کشید یا این هزینه‌های وحشتناک و سرسام‌آور را به تعداد صندلی‌ها تقسیم کرد.

اگر گران شدن بلیت چند تئاتر، دغدغه دولت است، پس چرا دولتمردان تا به حال دست به ساخت سالن 2هزار و 500نفری نزد‌ه‌ و آن ‌را در اختیار هنرمندان قرار نداده‌اند تا از این طریق از گران شدن بلیت‌ها جلوگیری کنند؟ آیا دولت از یک فرد در بخش خصوصی که در یک هتل سالن مناسب تئاتر ساخته، توانش کمتر است؟ اگر دولت سالنی را با امکانات مناسب در اختیار اجرا‌کنندگان تئاتر و کنسرت قرار دهد، می‌تواند در رابطه با قیمت بلیت اظهارنظر کند. فراموش نکنیم که اسپانسرها هم در این روند پولی به تهیه‌کنندگان نمی‌دهند و تنها بیلبوردهایشان  را برای استفاده مشترک میان اسپانسر و گروه نمایش در اختیار قرار می‌دهند.در واقع به افرادی که از توصیف لاکچری برای این تئاترها استفاده می‌کنند، توصیه دارم که این اتفاق را از سوی دیگر نگاه کنند.‌ به جای آنکه مدام از قیمت بلیت صحبت کنیم، به بحث هزینه‌های تئاترهای بزرگ بپردازیم و بعد قضاوت کنیم. از نظر من نباید بگوییم تئاتر لاکچری بلکه تئاتر پرهزینه توصیف بهتری برای نمایش‌های اینچنینی است.