سهم ناچیز نابینایان از امکانات ورزشی

مرضیه ثمره‌حسینی/خبرنگار

59ورزشکار نابینا و کم‌بینا در مسابقات پاراآسیایی جاکارتا حضور داشتند و 15مدال کسب کردند. افتخارآفرینی روشندلان را باید دید. نه‌تنها قهرمانان مدال‌آور بلکه همه نابینایان به امکانات ورزشی مناسب و در دسترس نیاز دارند؛ نیازی که به‌نظر در کلانشهر تهران دیده نشده است. نایب‌رئیس فدراسیون ورزش‌های نابینایان و کم‌بینایان، معضل ورزش نابینایان را نبود اسپانسر می‌داند. «فائزه توسلی» می‌گوید: «قهرمانان ما که الگوی دیگر نابینایان هستند با وجود زحمات بسیار، ناشناخته‌ مانده‌اند. امسال دومین همایش «چشمان قهرمان» برای تجلیل از مدال‌آوران مسابقات پاراآسیایی را در آذرماه در برنامه داریم که اگر اسپانسری جذب شود حتی می‌توانیم در سطح بین‌المللی بچه‌ها را معرفی کنیم.» او با تأکید بر اینکه شرایط نابینایان امکانات خاصی می‌طلبد، می‌افزاید: «دولت و شهرداری تا به امروز به ما هیچ امکاناتی نداده‌اند. سال گذشته قرار شد اوقاف زمینی را به فدراسیون بفروشد تا با تجهیزش آن‌را در اختیار نابینایان قرار دهیم اما رفتند و پشت سرشان را هم نگاه نکردند.» 

بخشنامه‌ای که اجرا نشد
عضو ستاد مناسب‌سازی معابر شهر تهران به بخشنامه شهرداری مبنی بر استفاده رایگان نابینایان از مجموعه‌های تحت حمایت شهرداری در سال‌های گذشته اشاره و بیان می‌کند: «اجرای بخشنامه با تفسیرهای سلیقه‌ای همراه شد و برخی مجموعه‌ها اظهار بی‌اطلاعی می‌کردند. اینکه چگونه فرد نابینا از امکانات ورزشی استفاده کند، واقع‌بینی می‌خواهد. حضور یک نفر همراه و مربی لازمه اجرای این بخشنامه بود.» «سهیل معینی» با بیان اینکه تهران یک کلانشهر است با مسافت‌ها طولانی و هزینه‌ و زحمت رفت‌و آمد بسیار، می‌گوید: «ارائه خدمات ورزشی نباید به مجموعه قمربنی‌هاشم و شهید هرندی ختم شود. شهرداری باید با مجموعه‌های تحت حمایت خود قرارداد ببندد و زمینه اجرای بخشنامه را فراهم کند. اختصاص سئانس ویژه طرح خوبی است، البته نه در ساعت‌های مرده‌ای مثل 7صبح.» 

معلولیت، مسئله جامعه نیست
حقوقدان و عضو چهارمین دوره شورای شهر نیز مناسب‌سازی معابر و اماکن عمومی تهران را نیازمند حرکتی همه‌جانبه می‌داند و می‌گوید: «در این بخش ضعیف عمل شده است. تخلفات ساخت‌وساز آنقدر زیاد است که موضوع مناسب‌سازی در بین آنها گم شده. تاکنون یک مورد هم نداشتیم که به‌دلیل رعایت نکردن بحث مناسب‌سازی پایان کار دریافت نکرده باشد.» «علی صابری» با بیان اینکه معلولیت دغدغه جامعه و دولت نیست، می‌افزاید: «اختصاص امکانات ورزشی به معلولان و نابینایان هم تابعی از این شرایط است. هرچند سازمان ورزش امکانات می‌دهد اما کافی نیست. اینکه ما معلولان را از جامعه جدا کنیم درست نیست. حق فرد معلول است که در کنار دیگر افراد از زیرساخت‌ها و امکانات ورزشی استفاده کند.»

استخر نداریم
نایب‌رئیس بانوان هیأت نابینایان استان تهران می‌گوید: «با کمک فدراسیون ورزش‌های نابینایان و کم‌بینایان مجموعه شهید هرندی در اختیار نابینایان قرار گرفت. بقیه مسئولان از ما حمایت نمی‌کنند. تا سال گذشته سازمان ورزش از برگزاری مسابقات شطرنج و گلبال با اهدای جوایز حمایت می‌کرد اما امسال هیچ خبری نیست.» «معصومه فلاح» می‌افزاید: «نابینایان استخر ندارند. استخر مجموعه هرندی هنوز راه‌اندازی نشده است. باید امکانی فراهم شود که نابینایان به همراه یک نفر بتوانند از استخرها و مجموعه‌های ورزشی مناطق مختلف به‌صورت رایگان استفاده کنند. وسایل پارک‌ها هم علاوه بر مناسب‌سازی باید به خط بریل مجهز شود تا فرد نابینا بتواند به‌طور مستقل از آنها استفاده کند.»

سایه معتادان بر مجموعه هرندی 
شاید حضور معتادان در محدوده شوش و راه‌آهن عجیب نباشد، اما تجمع آنها در مسیر و اطراف یک مجموعه ورزشی مختص نابینایان اصلا قابل تحمل نیست. عضو انجمن شنای بانوان هیأت نابینایان استان تهران می‌گوید: «امکانات مجموعه هرندی مناسب است اما حضور معتادان بر آن سایه انداخته و دسترسی به مجموعه مخصوصا برای بانوان سخت و رعب‌آور است.» «شهناز مردادی» از مسئولان سامانه اتوبوسرانی تهران می‌خواهد که امکان رفت‌وآمد از مترو محمدیه تا مجموعه هرندی را برای نابینایان فراهم کنند. وی نیز از همکاری نکردن مجموعه‌های ورزشی سطح شهر می‌گوید و می‌افزاید: «استخرهایی مثل بعثت و جانبازان سال گذشته نابینایان را می‌پذیرفتند اما امسال این کار انجام نمی‌شود.» «علی نعمتی» سرپرست فنی هیأت گلبال استان تهران می‌گوید: «مجموعه هرندی در رشته‌های گلبال، شطرنج و بدنسازی امکانات مناسبی دارد اما به‌دلیل دسترسی سخت و هزینه رفت‌وآمد بالا استقبال کمی از آن می‌شود. فقط 15، 16نفر برای انجام ورزش گلبال می‌آیند و جوانان و پیشکسوتان در یک تیم بازی می‌کنند.» وی از ضعف تبلیغات و نبود اسپانسر گلایه می‌کند و می‌افزاید: «ما فقط یک اسپانسر داریم که در راه خدا کار می‌کند. پول لباس بچه‌ها را هم نداریم و فقط سالی یکدست لباس به بازیکنان کشوری می‌دهیم. اگر حمایت شویم و حمل‌ونقل آسان شود خانواده‌های زیادی فرزندان خود را به این مجموعه می‌آورند.»
صدای خنده و فریاد از سالن گلبال بلند می‌شود. حیاط مجموعه هرندی پر از هیاهوست. ورزش شادی و سلامتی می‌آورد. پرتوقعی نیست که نابینایان نیز بتوانند در سرتاسر تهران از پارک‌ها و مجموعه‌های ورزشی استفاده کنند.