شلیک در تاریکی بخش پایانی

با توجه به مواردی که در بخش‌های گذشته به آن اشاره شد، به‌نظر می‌رسد که نبود برنامه‌ای جامع آن هم با اهداف و چشم‌اندازی روشن ازجمله عوامل بسیار مهم در ناکامی اخیر ورزش تیراندازی ایران در بازی‌های آسیایی بوده است. البته آنطور که از شواهد امر پیداست، مسئولان فدراسیون نیز همواره مسائل مختلف را به‌صورتی کاملا بسته و مبهم دنبال کرده‌اند تا هم رسانه‌ها نتوانند در مواقع لزوم آنها را نقد کنند و هم اینکه در شرایط بحرانی مشخص نباشد که مقصر اصلی ناکامی‌ها 
چه‌کسی است! 
طی سال‌های گذشته در فدراسیون تیراندازی براساس یک نظام رنکینگ که در دوره‌های گذشته به تصویب مجمع عمومی فدراسیون تیراندازی (به‌عنوان بالاترین مرجع تصمیم‌گیری و تصویب قوانین) رسیده است، هر تیراندازی که بالاترین رکورد را داشته باشد، می‌تواند به تیم ملی 
راه پیدا کند.
براساس این نظام رنکینگ که فدراسیون فعلی نیز ملزم به رعایت آن بوده است، تیراندازانی همچون مسعود عزیزیان، فاطمه امیربهزادی و مرضیه پرورش‌نیا به‌عنوان کسانی که رکوردهای بالایی داشتند باید به جاکارتا اعزام می‌شدند ولی همانطور که گفته شد به‌دلیل نبود سرمربی مشخص و تصمیم‌گیری‌های سایر مربیان داخلی، نفرات دیگری راهی 
جاکارتا شدند.
شاید در صورتی که فدراسیون برنامه مشخصی برای مسابقات پیش‌رو داشت و نحوه انتخاب سرمربیان تیم ملی، شرح وظایف و قراردادهای این مربیان، 
برنامه‌های سرمربی برای حضور در میادین مهم و دوره‌های میان برنامه‌ای برای ارزیابی ورزشکاران و حتی خود مربی کاملا مشخص و روشن بود می‌توانستیم حداقل به نتایج آتی تیراندازان در مسابقات پیش‌رو امیدوار باشیم ولی متأسفانه این امر تاکنون محقق نشده است 
و مانند تیراندازی که در تاریکی محض به سمت هدف خود شلیک می‌کند، مسئولان فدراسیون نیز پس از ناکامی در بازی‌های آسیایی تنها با تکیه بر شانس و رخ دادن یک معجزه احتمالی، از جاکارتا اندونزی راهی چانگ وون کره‌جنوبی شده‌اند تا شاید در مسابقات جهانی بتوانند هم به نتیجه قابل‌قبولی برسند و هم اینکه در برخی رشته‌ها سهمیه المپیک 2020را بگیرند؛ اقدامی که براساس بررسی نتایج تیراندازان در جاکارتا و تحلیل آمارهای موثق و رسمی تا حدود بسیار زیادی بعید به‌نظر می‌رسد.