نیمکت، طلا را از ایران گرفت

افشین‌رضاپور کارشناس بسکتبال

نسل حامد حدادی و صمد نیکخواه بهرامی می‌توانستند با طلای بازی‌های آسیایی از بسکتبال خداحافظی کنند ولی در حسرت ماندند. فدراسیون رامین طباطبایی، از زمان شروع کار، همه برنامه‌‌هایش را روی بازی‌های آسیایی و طلای این بازی‌ها گذاشته بود. این طلا برای تثبت جایگاه خود طباطبایی هم نیاز بود، فدراسیون حتی به‌خاطر تمرکز روی تیم‌ملی، تیم‌های رده‌های سنی را هم رها کرده بود. تیم در این مدت بهترین تدارکات را داشت؛ حضور در پنجره فیبا، بازی با تیم‌های‌ملی چین، صربستان، قطر و قزاقستان، اردوهای خارجی و داخلی. این تیم نسبت به همه دوره‌های بازی‌های آسیایی باتجربه‌ هم بود، در مقایسه با چهار سال قبل، شاکله تیم هم تقریبا دست نخورده بود. تنها  مشکل ناخواسته مصدومیت ارسلان کاظمی در بازی با ژاپن بود که او بازی با چین را هم از دست داد. 
در بازی با ژاپن مشکل ایران نمایان شد. ایران در دفاع از توپ‌های سه امتیازی مشکل داشت. در بازی با کره به‌خاطر اینکه ما دوره قبل با شکست به این تیم قهرمانی را از دست داده بودیم، برای تلافی روحیه مضاعفی داشتیم و به‌خاطر همین از نظر روانی مسلط بودیم. اما در بازی با چین این مشکل حاد شد. ما در مقایسه با چین سه سال با تجربه‌تر بودیم. میانگین سنی ما 5/27 سال بود و میانگین سن چین 5/24 سال. در تایم اول ما 16 اختلاف امتیاز داشتیم اما تعویض بد موقع حامد حدادی تیم را به‌هم ریخت. تیم بیش از حد به حامد و صمد نیکخواه بهرامی متکی است و همه توپ‌ها به آنها شیفت می‌شود. با رفتن حامد تیم به‌هم ریخت اگر حامد تا پایان نیمه‌اول می‌ماند، شاید ایران نمی‌باخت. اما کادر فنی نه برای بیرون بردن تیم از این شرایط روانی توانست کاری کند و نه برای حل مشکل دفاع در توپ‌های سه امتیازی. 51 درصد امتیازات چینی‌ها از شوت‌های سه امتیازی بود. ما از نظر روانی از چین کم آوردیم، در آنالیز و هدایت حین بازی مشکل داشتیم و برنامه‌ای برای دفاع وجود نداشت، راه حمله را بلد نبودیم. در مقابل چینی‌ها حتی خطاهایشان را مدیریت کردند تا کسی پنج‌خطا نشود. وقتی حامد حدادی می‌گوید ما به خودمان باختیم، حرفش معنادار است.