بازگشت با اشک و طلا

از ابتدای سال معلوم بود که احسان حدادی روند روبه ‌رشدی دارد؛ او در مسابقات بین‌المللی که در اروپا و آمریکا شرکت می‌کند، همواره در جایگاه نخست بود و رکوردهایش بالای 65 متر، نوید روزهای خوبی را در مسابقات آسیایی و حتی بازی‌های المپیک 2020 می‌داد. احسان حدادی ورزشکار پرافتخاری است و جزو اولین‌های ورزش ایران است، جایی که او توانست در المپیک لندن برای اولین‌بار در دوومیدانی برای ورزش ایران مدال به دست بیاورد.

اما بعد از طلای  بازی‌های آسیایی اینچئون بسیاری معتقد بودند که او به «سندروم ناکامی» مبتلا شده است، جایی که برخی قهرمانان بعد از درخششی بزرگ دچار افت می‌شوند و از روزگار اوج خود فاصله زیادی می‌گیرند. احسان حدادی که با مشکلات شخصی زیادی روبه‌رو شده بود، دیگر چهره پرفروغ ورزش کشور نبود تا سال منتهی به بازی‌های آسیایی که احیا شد و دوباره با مربی آمریکایی که به‌خدمت گرفته بود، به دوران اوجش رسید و با حرارت بسیار آن فریادهای معروفش را بر سر دیسک بعد از هر پرتابی می‌کشید.

در جاکارتا او از شانس اصلی طلا بود؛ همین اتفاق هم افتاد و او با رکورد ۶۵.۷۱  توانست در رده نخست ماده پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ قرار بگیرد و مدال طلای این ماده را بر گردن اندازد. حدادی با این مدال به پرافتخارترین ورزشکار تاریخ ایران در ادوار بازی‌های آسیایی تبدیل شد. او بعد از این قهرمانی و کسب چهارمین مدال طلای پیاپی‌ خود در بازی‌های آسیایی به‌شدت اشک ریخت.

خودش به خبرنگاران از روزهایی گفت که همه می‌گفتند که باید برود: «به‌عنوان فردی که 16 سال از جوانی‌ام را گذاشته‌ام و بیش از 10 عمل جراحی داشتم و سختی‌های زیادی کشیده‌ام یک خواسته از مسوولان ورزش و وزیر ورزش دارم که مربی من، مک ویل کینز را تا المپیک حفظ کنند. او دانش خوبی دارد و امیدوارم که تا المپیک توکیو کنار من باشد و با او ادامه دهیم. مک ویل کینز زحمت زیادی برای من کشیده است و امیدوارم که مانند المپیک ریو که بدون مربی ماندم برای المپیک توکیو این اتفاق تکرار نشود.» احسان حدادی در ادامه درباره اشک‌هایی که پس از قهرمانی در بازی‌های آسیایی جاکارتا ریخت، به روزگار سختی که در یکی، دوسال اخیر گذارنده بود هم اشاره کوتاهی کرد و گفت: « من 16 سال در سطح اول ورزش ایران، آسیا و جهان حضور داشتم. پس از المپیک برزیل، وقتی آسیب دیدم با بی‌مهری‌های زیادی روبه‌رو شدم.

بعد از المپیک انتقادات زیادی از من شد و همچنین مجبور بودم جراحی‌های زیادی انجام دهم. چه خوب است کسانی که انتقاد می‌کنند انتقاد منصفانه انجام دهند. من پس از قهرمانی در جاکارتا پدرم را در ورزشگاه دیدم که در حال گریه‌کردن بود. من هم گریه‌ام گرفت و کل اتفاقاتی که در این چند سال برای من رخ داد از جلوی چشمم عبور کرد مانند اینکه روی ویلچر بودم.»