اندونزی در راه ژاپن

محسن محمود صفری- جاکارتا

اندونزی میزبان مسابقات هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی با 260 میلیون جمعیت، چهارمین کشور پرجمعیت جهان محسوب می‌شود. اندویی‌ها سال‌ها مستعمره هلند بودند و به گفته خودشان تازه 20 سال است راه کشورهای توسعه‌یافته را در پیش گرفته‌اند و به گفته مسئولان این کشور 20 سال دیگر شرایطی مشابه ژاپن پیدا خواهند کرد. کشوری که به عنوان یک مدل شرقی توسعه مورد توجه بسیاری از کشورهای در حال توسعه در آسیاست. میزبانی آنها تا به اینجای کار نقص‌های فراوانی داشته است ولی واقعیت این است که همین میزبانی را بسیاری از کشورهای آسیایی نمی‌توانند انجام دهند. البته میهمانان هم بارها و بارها برای میزبان دردسر درست کرده‌اند؛ جمع کردن این تضاد فرهنگ‌ها در یک ساختار رفتاری انسانی بسیار سخت است اما ورزش آن را تا حدودی محقق کرده است؛به‌نظر می‌رسد که ورزش عاملی برای تحقق هم‌گرایی ملی و پیشبرد برنامه‌های توسعه‌ای اندونزی باشد. 
ترافیک اندونزی سرسام‌آور است و خودشان می‌گویند اگر در زمان پیک ترافیک از بالا به خیابان‌های جاکارتا نگاه کنید آسفالت کف خیابان را نخواهید دید. اندویی‌ها برای کنترل ترافیک در هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی با تعطیلی مدارس و برخی از ادارات تا حدود زیادی توانستند ترافیک را کنترل کنند. از دیگر نکات مثبت اندونزی اینترنت این شهر است که با توجه به گستردگی شهر و تعدد آدم‌ها شما هیچ‌وقت با قطعی اینترنت مواجه نخواهید شد. برخی از مسابقات با استادیوم اصلی بازی‌ها حدود 4 ساعت فاصله دارد و برای دیدن این مسابقات (پاراگلایدر، دوچرخه سواری کوهستان) باید مسیر طولانی را که غالبا جنگلی هم هست طی کنید ولی در طول این مسیر طولانی یک لحظه هم اینترنت شما قطع نخواهد شد. در کشور اندونزی رشته‌های بدمینتون و چنجاک سیلات به‌شدت محبوب هستند آن‌قدرکه رییس جمهور این کشور برای دیدن بازی بدمینتون بارها به سالن مسابقات آمده است. پنجاک سیلات هم از ورزش‌های سنتی اندویی‌ها محسوب می‌شود که به لطف میزبانی جواز حضور در بازی‌های آسیایی را کسب کرده است. برای اینکه خوب درک کنید این دو رشته چقدر در اندونزی محبوب هستند آنها را با رشته‌کشتی در ایران مقایسه کنید. مانند مشتاقان کشتی در ایران مردم برای خرید بلیت صف می‌کشند و سالن را به غوغاکده‌ای تبدیل می‌کنند. به لطف حضور هزاران هندی در اندونزی سالن کبدی هم پر از جمعیت بود که هر دو طلای این رشته به ایران رسید تا بسیاری از حواشی این رشته به‌دست فراموشی سپرده شود.