لیگ «برتر»؟ واقعا؟

همین اول مطلب یک نکته را روشن کنیم؛ اینکه بی‌گمان نمی‌توان با تماشای فقط یک بازی به جمع‌بندی‌های کلی رسید و این نوشته هم چنین قصدی ندارد. با این حال، چنان‌که یکی از بازیکنان پادیاب خلخال هم پس از شکست نزدیک این تیم ‌برابر استقلال در جام‌حذفی اعلام کرد، واقعا سطح برخی بازیکنان این تیم تفاوت چندانی با باشگاه‌های لیگ برتری نداشت و اصلا دور از ذهن نیست که تعدادی از آنها همین حالا بتوانند در لیگ برتر بازی کنند.
میلاد جعفری به‌عنوان دروازه‌بان پادیاب، در این بازی نمایش چشمگیری داشت و بارها با واکنش‌های خوبش دروازه تیم مهمان را نجات داد. عرفان بخشی هم دیگر بازیکن پادیاب بود که بعد از مسابقه زیاد در موردش صحبت شد؛ هافبکی که به‌عنوان بازیکن ذخیره به میدان آمد و بارها تسلطش بر توپ را نشان داد. خود این بازیکنان می‌گویند حداکثر قراردادها در تیمشان یک تا یک‌ونیم میلیارد تومان است. به این ترتیب این پرسش به‌وجود می‌آید که بین این نفرات با خیلی از بازیکنان لیگ برتر، چقدر تفاوت کیفی وجود دارد که آنها در این ابعاد باید دیده شوند و دستمزد بگیرند، اما سهم اینها بازی در سطح سوم فوتبال باشگاهی ایران است؟
حقیقت آن است که بسیاری از بازیکنان لیگ برتر از رهگذر حادثه، بخت و اقبال یا حتی زحمات بی‌دریغ ایجنت‌هایشان(!) به این سطح رسیده‌اند‌ وگرنه ممکن است بازیکنی حتی به پرسپولیس و استقلال هم برسد، اما وقتی از این دو تیم خارج می‌شود، مشتری جدی پیدا نکند! به‌عنوان مثال سعید مهری که ابتدای فصل غرامت 20میلیارد تومانی گرفت تا قراردادش با پرسپولیس را فسخ کند، ماه‌هاست تیم ندارد و فرشید باقری که جذب‌نشدنش یکی از بهانه‌های جواد نکونام برای ردکردن اوستون اورونوف بود، خیلی وقت است بیرون مانده. اینها تازه نفرات سرشناسی هستند که در دیدرس رسانه‌ها قرار دارند‌ وگرنه کلی بازیکن دیگر فصل به فصل در لیگ برتر جابه‌جا می‌شوند، بی‌آنکه حکمتش مشخص باشد!