رشد ایمان و امید در مردم در جنگ 12 روزه
چگونه ملتی که بر اساس ادعاهای رسانه‌ای درگیر بحران‌های عمیق است، در لحظه آزمون و جنگ 12 روزه واکنشی یکپارچه نشان می‌دهد؟ آیا این فقط از روی حس ملی‌گرایی است یا ریشه‌های عمیق‌تر ایمانی در آن دخیل است؟
در جنگ روایی که رسانه‌های غربی دنبال می‌کنند هویت دینی و تاریخی مردم دیده نمی‌شود و گویا این مردم فاقد تاریخ و تجربه دینی هستند و رفتارشان صرفاً برآمده از مفاهیم وارداتی غربی است.
نتایج پیمایش تیام ، فاصله چشم‌گیری میان «تصویر رسانه‌ای مردم تهران» و «واقعیت آماری رفتار دینی آنان» نشان می‌دهد.
بر اساس این نظرسنجی 86.1 درصد از مردم تهران در جنگ 12 روزه اسرائیل، با آرامش‌بخشی به دیگران از طریق یادآوری یاری خداوند در شرایط جنگ، موافق بوده‌اند و بیان داشته‌اند که «در روزهای جنگ، با یادآوری کمک خداوند، به دیگران آرامش می‌دادم». همچنین 65.6 درصد ترسی از کشته شدن در جنگ نداشتند.
مردم خود را نه شهروندانی منفعل بلکه مؤمنانی کنشگر در برابر ظلم و استکبار می‌دانند. این ایمان که در بطن جامعه نهفته است در لحظات حساس و سخت بروز می‌کند.
واقعا تحلیل رسانه دشمن از «مشارکت‌های داوطلبانه مردم با نیروهای امنیتی در دفاع از کشور»، «بسیج رسانه‌ای خودجوش در دفاع از نیروهای مسلح»، «تقویت گفتمان ایثار» و «بازگشت مفاهیم دینی مانند ایستادگی، جهاد و شهادت» چیست؟
تجربیات تاریخی و فرهنگی مردم ایران، چنین واکنش‌هایی را کاملا طبیعی معرفی می‌کند که فقط در چارچوب خاک‌دوستی و ایران‌دوستی بریده از مفاهم ایمانی، منحصر نیست.
مفاهیمی چون «مبارزه با ظلم»، «دفاع از حق»، «ولایت‌پذیری» ، «حماسه‌زیستی» و هزاران خصوصیت اخلاقی و رفتاری دیگر، از دیرباز در فرهنگ دینی مردم ایران نهادینه شده است.
بعد از جنگ 12 روزه مفهوم «مقاومت» در جامعه ایرانی به یکی از مفاهیم محوری در فهم اجتماعی و سیاسی تبدیل شده است. مقاومتی که برخاسته از جایگاه دینی و انقلابی مردم است.
نتایج پیمایش مرکز فرهنگی تیام روایتی که می‌کوشد مقاومت مردم ایران را صرفا ملی یا مدنی جلوه دهد را به چالش می‌کشد و نشان می‌دهد فهم مردم از ملیت ایرانی با دین گره خورده است. این پیمایش نشان داد که افزایش ایمان و امید مردم، باعث شد همچنان استوار در برابر دشمن بایستند.
در همینه زمینه :
