لقمه‌های طهرونی
روايت‌هايي خواندني از غذا در تهران قديم
سیدسروش طباطبایی‌پور | روزنامه‌نگار
در تهران قدیم، غذا نه‌تنها وسیله‌ای برای تغذیه که ابزاری برای مهمان‌نوازی و نشست و برخاست‌های اجتماعی و محلی و خانوادگی بود. قدیمی‌ها از همان صبح زود در صف‌های طولانی نان سنگک و بربری می‌ایستادند و نان داغ به خانه می‌بردند و سماورهای زغالی را روشن و صبح را با نان، پنیر و گردوی تازه و چای شیرین آغاز می‌کردند. ناهار اما وعده مهمی برای تهرانی‌ها بود و گاهی بوی دیزی‌های سفالی و قیمه‌ها و قرمه‌ها، کوچه به کوچه در محله‌ها می‌پیچید و در این فرآیند، البته پایتخت‌نشینان به کیفیت و تازگی موادغذایی اهمیت فراوان می‌دادند. شام وعده‌ای سبک شامل نان، پنیر و سبزی‌خوردن و آش‌های ساده‌ای بود که معمولا زنان تهرانی آش رشته را پیاله پیاله می‌کردند و به در و همسایه می‌دانند تا نکند بوی غذای مطبخ در کوچه پیچیده باشد و همسایه‌ای هوس آش رشته کند! البته ماجرای غذا در جهان، جریان بااهمیتی است و از سال 1981میلادی به پیشنهاد سازمان ملل متحد، 16اکتبر را روز جهانی غذا نامیدند؛ روزی که بهانه‌ای است برای افزایش آگاهی جهانی درباره گرسنگی و سوء‌تغذیه، ترویج تغذیه سالم و... . به این بهانه، سری به کوچه‌پس‌کوچه‌های قدیمی شهر در طول تاریخ تهران می‌زنیم و آداب و رسوم تهرانی‌های قدیم، از شاه تا وکیل، کاسب و فقیر را بررسی می‌کنیم.
