کپسول سبز آرامش

فاطمه عباسی| روزنامه‌نگار

دنیا پر از کار و اداره و تلویزیون و اینترنت است؛ پر از تلفن. عادت کرده‌ایم به دیدن ساختمان‌های ریز و درشت از پشت پنجره نیمه‌باز تاکسی به‌جای درختان سرسبز،  به خوردن پیتزا و ساندویچ ژامبون با سس اضافه و زل‌زدن به گل‌های مصنوعی گوشه اتاق، به ساعت‌ها نشستن پای تلویزیون و کامپیوتر و گوشی تلفن و دیدن مناظر سرسبز از پشت یک قاب شیشه‌ای چند اینچی. حکایت زندگی ما شده کار، خانه، اینترنت، تلویزیون که دلمان می‌خواهد بزرگ‌ترش را بخریم، صفحه تخت ترش را، وضوح بیشترش را و دیوارهایی که رنگشان می‌زنیم و گچبری‌شان می‌کنیم. حکایت همان سس اضافه است تا غذاها خوشمزه‌تر و قابل تحمل‌تر شوند.
وسط این زندگی قاب‌شده و مصنوعی، انگار یادمان رفته که یک راه فرار ساده اما قدرتمند وجود دارد؛ راهی که نه پول می‌خواهد، نه برنامه‌ریزی پیچیده. دانشمندان در دانشگاه‌های معتبر استنفورد و لیدن، برای ما آدم‌های خسته، یک نسخه فوری و تضمینی پیچیده‌اند: فقط 15دقیقه حضور در طبیعت نه سفر به شمال، نه کمپینگ در دل جنگل. منظورشان همین پارک سر کوچه است، همین ردیف درختان چنار در پیاده‌رو یا حتی همان باغچه کوچکی که در مسیرتان به سوپرمارکت قرار دارد.
نکته جالب ماجرا اینجاست که برای این دوز آرام‌بخش، حتی لازم نیست خودتان را به زحمت بیندازید. لازم نیست کفش ورزشی بپوشید و عرق بریزید. فقط کافی است حضور داشته باشید. بنشینید، نفس بکشید و بگذارید ذهنتان از این همه قاب شیشه‌ای چند اینچی خلاص شود. این مطالعه می‌گوید: همین وقفه کوتاه، مثل یک آنتی‌ویروس قوی عمل و استرس را پاک می‌کند، حالتان را بهتر می‌کند و به مغزتان قدرت تمرکز دوباره می‌دهد.
این 15دقیقه، یک بسته درمانی کامل است. نور طبیعی خورشید که به پوست‌تان می‌خورد، نه‌تنها ساعت بیولوژیک بدن را برای یک خواب راحت کوک می‌کند، بلکه تولید ویتامین D را هم کلید می‌زند؛ همان ویتامینی که هم حال جسم را خوب می‌کند و هم حال روح را.
پس یادمان نرود که طبیعت، درخت‌ها، صدای آب برای ما، نسل آدم حکم عکس یادگاری را دارد؛ حکم همان پرده قلمکار و دستخط پدری که گهگاه سراغشان می‌رویم و با دیدنشان ته دلمان غنج می‌رود. گاهی حتی یک گلدان کوچک گوشه اتاق یادمان می‌اندازد چقدر به طبیعت نیاز داریم و چشم‌هایمان چقدر محتاج دیدن چیزی جز دیوار و آدم و تلویزیون است.