فهیمه طباطبایی | روزنامه‌نگار
زهرا بهروزآذر در همایش «پیشگیری از خودکشی در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی؛ ارتقای آگاهی تا مداخلات مؤثر»، به مناسبت روز جهانی پیشگیری از خودکشی گفته است: «مسئله فراتر از آمار اقدام به‌خودکشی است؛ بنابراین با تشکیل قرارگاه پیشگیری از خودکشی که امروز در دانشگاه علوم‌پزشکی ایران و در استان تهران رقم می‌خورد باید برای یک نقطه شروع بسیار قوی برنامه‌ریزی کنیم.»
این خبر را که دیدم یاد ده‌ها قرارگاه، ستاد، شورای‌عالی، شورای استانی، کمیته و کارگروه افتادم که به بهانه‌های مختلف در بدنه دولت و سایر ارگان‌های عمومی راه افتاده تا گرهی از مشکلات مردم باز کند اما در بسیاری از موارد موفق نبوده‌اند، شاید هم بر مشکلات افزوده‌اند.نمونه عینی کنکور است که شورای‌عالی انقلاب فرهنگی و کمیسیون آموزش مجلس بر سر آن اختلاف عمیق دارند و شورای‌عالی انقلاب فرهنگی می‌گوید تصمیم نهایی درباره آن با من است و مجلس اعلام می‌کند از نظر قانونی، ما ارجح‌تریم و در نهایت دود این اختلاف به چشم چه کسانی رفت؟ داوطلب و دانش‌آموزانی که یک سال، معدل نهایی دو پایه تحصیلی‌شان در کنکور ملاک شد و چند‌ماه بعد اعلام کردند فقط معدل پایه دوازدهم کافی است.
یا ستاد ملی جمعیت کشور که از سال 1393در راستای افزایش جمعیت کشور تشکیل شد، خروجی آن چه شد؟ مگر غیراز این است که 10سال بعد از ایجاد این ستاد، جمعیت متولدان ایرانی در سال 1403برای نخستین بار در تاریخ به زیر یک میلیون نفر یعنی 979هزار و 928نفر رسید؟
این دو، نمونه‌ای از خروار تصمیمات این گروه‌ها و ستادهاست؛ تشکیلاتی که اغلب به‌دلیل نداشتن بودجه و ساختار قانونی عملا توانایی و قدرت تصمیم‌گیری نهایی را ندارند و جدا از هزینه سنگین مالی و حقوقی روی دوش دولت، بر کاغذبازی اداری هم می‌افزایند.
ای کاش یکی بیاید و تعداد چنین تشکیلاتی را که در قالب اسامی مختلف در دل وزارتخانه‌ها و معاونت‌ها در همه این سال‌ها شکل گرفته، لیست کند و تصمیمات و کارهای مؤثری که انجام داده را نشر دهد تا ببینیم واقعا سود و زیان آنها چقدر است؟
سه شنبه 18 شهریور 1404
کد مطلب :
262807
لینک کوتاه :
newspaper.hamshahrionline.ir/pQQ3N
+
-
کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به روزنامه همشهری می باشد . ذکر مطالب با درج منبع مجاز است .
Copyright 2021 . All Rights Reserved