لیلا شریف | روزنامه‌نگار
گفتن حرف‌های مگو و کمتر شنیده‌شده به راهی برای دیده‌شدن مسئولان و سیاستمداران تبدیل شده است؛ به‌عبارت دیگر، هرچند بسیاری از مسئولان به واسطه مسئولیت و جایگاه سیاسی‌شان بخشی از فضای رسانه‌ای و شبکه‌های اجتماعی را در تسخیر خود درآورده‌اند اما هر ازگاهی در موضوعات حساس برای اینکه نشان دهند آنها با دیگران فرق دارند، دست به روایت رازها و حرف‌های کمتر شنیده می‌زنند.
اگر بخواهیم با مصداق در این رابطه بنویسیم، می‌توانیم لیست بلند بالایی از صحبت‌های حاشیه‌ساز مسئولان و سیاستمداران تهیه کنیم. بدون اغراق می‌توان گفت‌وگوی علی مطهری در سال 1401را که اکنون در شبکه اجتماعی ترامپ جای گرفته است، به‌عنوان یکی از بدترین تجربه‌هایی از این دست معرفی کرد. در آن گفت‌وگو، علی مطهری ادعا می‌کند که«ببینید ما اول که وارد این فعالیت هسته‌ای شدیم واقعا هدف‌مان ساخت بمب (اتم) بود که دیگه. تعارف که نداریم.»
زمانی که این سخن از زبان یک سیاستمدار مطرح می‌شود، فردی مانند ترامپ می‌تواند از این ولع دیده‌شدن به نفع خود بهره ببرد. حالا هر چند مطهری توییت بزند و بگوید که در آن زمان «من نه سمتی در حوزه انرژی هسته‌ای داشتم و نه نماینده مجلس بودم.» اما واقعیت این است که آب رفته به جوی باز نمی‌گردد.
مورد بعد که با صحنه‌گردانی چهره‌های سیاسی و ایفای نقش دانای کل همراه شد، مربوط به موضوع حمله رژیم صهیونیستی به جلسه شعام(شورای‌عالی امنیت ملی) بود. رؤسای 3قوه با وجود موشکباران دشمن، سالم ماندند. این اتفاق بیشتر شبیه یک معجزه بود و هر فرد نزدیک به یکی از سران قوا تلاش کرد تا روایتی کمتر شنیده شده از آن روز منتشر و به این طریق خود را به‌عنوان راوی ناب روز حمله به جلسه شعام، معرفی کند.
واقعیت این است که مرز میان تحلیل شخصی، افشاگری و حرف‌های مستند، همان نقطه‌ای است که برخی از سیاستمداران و مسئولان ما چندان شناختی از آن ندارند؛ به جرأت می‌توان گفت: ولع دیده شدن، همان تله‌ای است که بسیاری را به دام می‌اندازد.
این ولع برای گفتن «آنچه دیگران نمی‌دانند» نه‌تنها به آگاهی عمومی اضافه نمی‌کند، بلکه فضای عمومی را غبارآلود می‌کند و جامعه به جای شفافیت در هاله‌ای از ابهام و شایعه زندگی می‌کند.
مسئولان در تله دیده‌شدن
در همینه زمینه :
