ناگهان بهشت!

اميرمحمد يعقوب‌پور- روزنامه‌نگار

 سرانجام آخرین بازی فصل فوتبال ایران هم برگزار شد و استقلال در رقابتی نزدیک و نفسگیر، با گل دقیقه‌120 روزبه چشمی از سد ملوان گذشت. به این ترتیب آبی‌ها برای هشتمین‌بار فاتح جام‌حذفی فوتبال ایران شدند و موقعیت‌شان را به‌عنوان پرافتخارترین تیم این جام تثبیت کردند. چند نکته در مورد این بازی بخوانید.
   روشن‌ترین نکته آن است که استقلال با قهرمانی در جام حذفی توانست پایانی خوش برای یک فصل جهنمی بسازد؛ فصلی که آبی‌ها آن را در رده نازل نهم جدول به پایان بردند و اغلب مسابقات بزرگ را هم به رقبا باختند، اما درنهایت با کسب عنوان قهرمانی در جام‌حذفی، به شکلی دلپذیر و خوشایند پایان یافت. غیر از امکان راهیابی به لیگ قهرمانان آسیا سطح دوم، اهمیت مضاعف بردن فینال در همین نکته نهفته بود.
   از نظر کیفی اما فینال بازی خوبی نبود؛ شاید یکی از بدترین مسابقاتی بود که می‌شد در این فصل دید. 2تیم انگار از دقیقه یک به‌دنبال کشاندن مسابقه به ضربات پنالتی بودند و برای تغییر نتیجه، صرفا روی حوادث و اتفاقات حساب می‌کردند. اگر نبود پاس بیرون عالی اندونگ و ضربه بی‌نقص روزبه چشمی در آخرین دقیقه بازی، در‌نهایت هم قهرمان جام را ضیافت پنالتی‌ها مشخص می‌کرد.
   این قهرمانی برای همیشه به‌عنوان یک نقطه عطف ارزشمند در کارنامه مجتبی جباری ثبت خواهد شد؛ پیشکسوت متفاوت فوتبال ایران که در بحرانی‌ترین شرایط، آرام و بی‌سروصدا عنان کار را به‌دست گرفت و جام حذفی را برای آبی‎‌ها به ارمغان آورد. در مورد عملکرد فنی او حتما جای بحث وجود دارد و بی‌تعارف نمایش استقلال در همین بازی فینال هم قابل دفاع نبود، اما منش و رفتار مجتبی روی نیمکت استقلال از هر نظر شایسته تقدیر بوده است.
   از ملوان هم حتما باید به نیکی یاد کرد؛ تیمی که شاید حقش بود قهرمان این تورنمنت شود، اما در آخرین دقیقه مقهور تجربه استقلالی‌ها شد.
 ملوان برای رسیدن به فینال مسیر بسیار دشواری را پشت سر گذاشت. آنها چادرملو، ذوب‌آهن، سپاهان و گل‌گهر سیرجان را بردند و در فینال هم حقیقتا نبرد برابری مقابل استقلال داشتند، اما نشد که جام را به انزلی ببرند. فراموش نکنیم دیدار نهایی جام حذفی یک بحث جدی داوری هم داشت و بنا به اجماع حداکثری کارشناسان، آرمین سهرابیان در دقیقه‌45 بازی به‌دلیل سلب موقعیت آشکار گلزنی باید اخراج می‌شد، اما این اتفاق رخ نداد تا ملوانی‌ها پس از پایان مسابقه حسابی گلایه‌مند باشند.
   بگذارید قدری هم در مورد بازیکنان درون زمین حرف بزنیم. اگرچه تنها یک مسابقه هرگز ملاک خوبی برای داوری نیست، ‌رضا غندی‌پور، پدیده جوان ملوان در فینال گم شده بود و شاید نشان داد اخبار و ارقامی که در مورد انتقالش به این تیم و آن تیم مطرح می‌شود، کمی اغراق‌آمیز است. محمد عمری اما نمایش خوبی داشت و احتمالا پرسپولیسی‌ها را برای بازگرداندن خودش مشتاق‌تر کرده است. در ملوان حتما باید به نمایش خیلی خوب سامان تورانیان هم اشاره کرد که بعد از حضورش در زمین به‌عنوان بازیکن جانشین، در سمت راست زمین در دفاع و حمله مؤثر بود. در استقلال هم دیدیه اندونگ طی دقایق کوتاهی که بازی کرد، اثرش را گذاشت و بار دیگر نشان داد چه ستاره مؤثری است. جلال‌الدین ماشاریپوف اما تا پایان جایی در تفکرات جباری پیدا نکرد.