می‌خواهم به رکورد 4المپیک برسم
حسن تفتیان به این زودی‌ها قصد کنار رفتن از ورزش قهرمانی را ندارد
لیلی خرسند
حسن تفتیان هنوز تک‌‌چهره دوومیدانی ایران است، دونده‌ای که 3المپیک دیده و به زور توانسته خودش را در حد قابل‌قبولی نگه دارد، هر چند او هم در این همه سال‌ها افت‌و‌خیزهایی داشته است. تفتیان در جام امام رضا(ع) با رکورد 10و20صدم ثانیه، مدال طلا گرفت و حالا با همین مدال مدعی است که خودش را برای المپیک چهارم آماده می‌کند.
بعد از مدت‌ها در ایران و بین هم استانی‌هایت مسابقه دادید. مدال طلایی که گرفتید به‌نظر می‌رسد خیلی باارزش بود. درباره این مدال صحبت کنید.
بله این رقابت‌ها واقعا برای من یکی از خاص‌ترین مسابقات ورزشی‌ام بود. شاید از بیرون فقط یک مدال طلا دیده بشود، ولی برای من این مدال، حاصل یک بازگشت بود؛ بازگشت به ریشه‌هایم، به مردم و به استانی که همیشه پشتم بوده‌اند. اینکه بعد از سال‌ها دوری در استان خودم، در حضور مردمی که از ته دل تشویقم کردند، توانستم با افتخار بدوم و پیروز شوم، خیلی برایم باارزش بود. این فقط یک مدال نبود، یک جور قدردانی و پاسخ به عشق مردم بود.
مسابقات خیلی تماشاگر نداشت و آنهایی هم که بودند مشخص بود که برای تماشای مسابقه حسن تفتیان آمده بودند با شعار یوزپلنگ ایران حسن تفتیان. حضور آنها چقدر به قهرمانی شما کمک کرد و چقدر حضورشان مهم بود؟
واقعا خوشحالم و تشکر می‌کنم از حضور مردم در استادیوم. دوومیدانی ورزش اول المپیک و بسیار جذاب است اما در ایران خیلی شناخته شده نیست. حضور پرشور مردم که با عشق آمده بودند و اسم من را صدا می‌زدند، به من انرژی فوق‌العاده‌ای داد. حس کردم دارم برای مردمم می‌دوم. آنها باعث شدند بیشتر از همیشه انگیزه داشته باشم که بهترین نمایشم را ارائه بدهم. مسابقاتی که داخل ایران می‌دوم، همیشه برایم خاطره‌‌انگیزتر است.
یکی از نقدهایی که بعد مسابقه و قهرمانی به شما شد این بود که خوشحالی‌تان از قهرمانی بیش از حد بود. بعضی‌ها می‌گفتند مگر حسن طلای جهانی و المپیک گرفته. حتی وقتی مدال به گردن وارد هتل محل اسکان ورزشکاران شدید این نقدها بیشتر هم شد.
من همیشه سعی کرده‌ام خودم باشم؛ چه وقتی می‌برم، چه وقتی می‌بازم. شادی من فقط برای مدال نبود، برای مسیری بود که طی کرده بودم. شادی من واکنش طبیعی به همه آن احساساتی بود که نسبت به من شد. شاید بعضی‌ها درک نکنند، ولی من خدا را شکر می‌کنم که توانستم دل مردم را شاد کنم، ولو برای چند لحظه. همیشه یادم بوده که قهرمانی فقط گرفتن مدال نیست، بلکه شاد کردن دل مردم است.
با چند رئیس فدراسیون کار کردیدو مدیریت احسان حدادی را چطور می‌بینید؟ نقدهایی را که به او می‌شود قبول دارید؟ شرایط در فدراسیون حدادی برای ورزشکاری حرفه‌ای در حد تفتیان فراهم است؟
طبیعتا تأثیرگذاری و اهمیت حمایت فدراسیون از ملی‌پوشان بدیهی‌ترین وظیفه و رسالت این ارگان است. فدراسیون در مورد خودم از آبان سال گذشته تا الان ۲بار درخواست عقد قرارداد با مربی فرانسوی‌ام و اردوی تخصصی‌ام در خارج از کشور را رد کرده و غیراز اردوی مشترک در آفتاب انقلاب، برنامه خاصی برای من درنظر گرفته نشده. من مجبور شدم اردوی 2ماهه با هزینه شخصی در کشور فرانسه داشته باشم تا به آمادگی برسم. حتی با پیگیری‌های مکرر هزینه‌های اردوی من پیش از المپیک هم هنوز پرداخت نشده. با این حال، من مجبورم به‌جای تمرکز روی این مسائل، با عملکردم پاسخ بدهم و امیدوارم که در آینده، فضای تعامل و حمایت بیشتری بین من و فدراسیون شکل بگیرد، چون درنهایت هدف همه موفقیت ایران در عرصه‌های بین‌المللی است.
تفتیان می‌خواهد تا ۲۰۲۸ ادامه بدهد؟ برنامه شما مشخص است؟
بله، برنامه من مشخص است. هدف من حضور در المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس است. می‌خواهم تا آن زمان، با بهترین آمادگی ممکن، با تجربه بیشتر و انگیزه بالاتر، حضور داشته باشم و رکورد ۴حضور در المپیک را ثبت کنم.
من به هدفم رسیدم
از مسابقات صحبت کنید. کیفیت در حد جام بین‌المللی بود؟ نه تماشاگر چندانی بود و نه شرکت کننده. کلا ۵کشور آمده و بعضی از تیم‌ها مثل کنیا هم یک نفره بودند. در ۱۰۰متر هم فاصله شما با بقیه نشان می‌داد که رقابت چندانی نیست و سطح بقیه با شما متفاوت است.
درست است که از نظر تعداد کشورها یا سطح رقبا این مسابقات خیلی قابل‌قبول نبود و شاید این جام به بزرگی بعضی تورنمنت‌های بین‌المللی نرسد، ولی این را هم باید درنظر گرفت که خیلی از ورزشکاران به‌دلیل تداخل زمانی، محدودیت‌های سفر، یا مسائل مالی نتوانستند در این رقابت‌ها شرکت کنند. سطح مسابقه در جدول فدراسیون جهانی برنز بود که امتیاز خوبی در رنکینگ جهانی دارد. برای من این رقابت‌ها یکی از 2مسابقاتی بود که قبل قهرمانی آسیا درنظر گرفته بودم و به هدفم رسیدم.
تورنمنت بین‌المللی؟
چهارمین دوره مسابقات دوومیدانی جام امام رضا(ع) طی ۲روز در مشهد برگزار شد. این نخستین تورنمنت مهمی بود که در فدراسیون احسان حدادی برگزار می‌شد و از این‌رو نگاه‌ها را متوجه خودش کرد، اینکه این تورنمنت در حد استانداردهای بین‌المللی برگزار می‌شود و می‌تواند برای تماشاگر چه تلویزیونی و چه برای آنها که در ورزشگاه حاضر می‌شود جذابیتی داشته باشد یا نه. فقط ۵کشور برای حضور در این جام به ایران آمدند؛ ترکیه، ارمنستان، هند، افغانستان و کنیا. البته کنیا تیم یک نفره داشت و تعداد نفراتی که تیم‌ها به همراه داشتند، در حدی نبود که مسابقات دوهای امدادی برگزار شود. نکته مهم‌تر اینکه همین چند تیم هم مثل 3تیمی که به نمایندگی از ایران در این رقابت‌ها حضور داشتند، هیچ‌ورزشکار زنی به همراه نداشتند. ورزشگاه هم‌که تقریبا خالی از تماشاگر بود. با اینکه فدراسیون سعی کرده بود هم جذابیت‌های بصری ورزشگاه را بالا ببرد و هم جوایزی را برای تماشاگران درنظر بگیرد اما این راهکارها خیلی کارساز نبود. فقط روز مسابقه حسن تفتیان بود که یکی از سکوها پر شد. به هر حال تماشای مسابقه دوی ۱۰۰متر جذاب‌تر از رقابت در ماده‌های دیگر است اما همان‌ها هم بعد از پایان دوی تفتیان و مدال طلایی که به او رسید، ورزشگاه را ترک کردند.
کمبود استعداد
مسئله دیگری که برای طرفداران این رشته مهم بود، سطح رکوردها بود. این جام یکی از مراحل انتخابی تیم ملی برای مسابقات قهرمانی آسیا به‌حساب می‌آمد ولی با این حال رکوردها در بیشتر ماده‌ها قابل‌قبول نبود. توضیح احسان حدادی برای استقبال کم تیم‌های خارجی از این تورنمنت این بود که در ۲سال گذشته مسابقات تعطیل بود و کشورهای دیگر یا از برگزاری دوباره این جام خبر نداشتند یا درگیر مسابقات داخلی خودشان بودند. البته که می‌شد با برنامه‌ریزی بهتر و اطلاع‌رسانی بموقع این مسئله را تا حدودی حل کرد. همین توضیح در مورد استقبال تماشاگران هم به‌کار گرفته شد. درباره پایین بودن رکوردها هم گفته شد که ورزشکاران پیکشان را برای خرداد و مسابقات آسیایی گذاشته‌اند. یک‌ماه فرصت است تا مشخص شود این ادعا درست است یانه. شاید در این مدت بعضی از ورزشکاران رشدی داشته باشند اما نگرانی اصلی در مورد کمبود استعداد است و این را هم نمی‌شود به پای فدراسیون یک‌ساله حدادی نوشت. در سال‌هایی که فدراسیون نظاره‌گر جنگ قدرت بین رؤسایش بوده، کمتر کسی به فکر کشف و پرورش استعدادها و اضافه کردن نفرات جدید به این رشته بوده. نفراتی هم که در حد متوسط بوده‌اند با همان مدیریت اشتباه روزهای افولشان را می‌‌‌گذرانند و بعید است که دوباره به اوج برگردند.
