دگردیسی در هفتم اکتبر۲۰۲۳

شهد صافی، مترجم و خبرنگار

تمام چیزی که از مکان‌های مورد علاقه‌ام در غزه باقی مانده، خاطرات و تصاویری است که از این شهر ثبت کرده‌ام. من این تصاویر را با استفاده از دوربین‌کانن دوستم قبل از جنگ گرفتم.
9‌ماه قبل از ۷ اکتبر سال۲۰۲۳ زیرنظر دوستم محمود ابوسلامه، عکاسی را یاد گرفتم. محمود، صاحب دوربین کانن بود؛ چیزی که همیشه آرزویش را داشتم. هر وقت نیازی به آن نداشت، به من اجازه می‌داد از آن استفاده کنم که برایم چیزی مثل هدیه بود.
هفتم اکتبر مرا از یک دانشجوی پرشور عاشق عکاسی به کسی تبدیل کرد که بی‌عدالتی‌ها و نقض حقوق بشر علیه مردمش را مستند می‌کرد. من در آن زمان از دوگانگی‌های جهانی و تصویر نادرستی که رسانه‌ها از فلسطینیان نشان می‌دادند، شوکه شدم.
با شروع جنگ بیشتر جاهایی که می‌شناختم و دوست داشتم به کلی ویران شدند و من این ویرانی‌ها را ثبت کردم. البته نتوانستم بربریت کسانی را که زمین زیبای ما را لکه‌دار کردند، مردمانمان را کشتند، شکنجه کردند، دستبند زدند، چشم‌بند زدند یا بازداشت کردند، ثبت کنم، اما همه اینها در قلبم ثبت شده است.
امروز مادرم و چند تن از خواهران و برادرانم در قاهره هستند، اما پدرم با دیگر خواهران و برادرانم در غزه مانده‌اند. خانواده‌ام در مصر نگران آینده هستند، نگران اینکه چه خواهد شد؟ اگر آتش‌بس ادامه پیدا کند، آیا به غزه بازخواهیم گشت یا مجبوریم در مصر بمانیم؟
قلبم به قدری پر است که هیچ‌چیز آرامم نمی‌کند. فکر کنم زمانی آرام می‎شوم که دوربینم بتواند هواپیماهای غیرنظامی را در آسمان فلسطین ثبت کند، نه هواپیماهای جنگی اسرائیلی را. من زمانی آرام خواهم شد که بتوانم در امنیت به همه جا سفر کنم و با افتخار بگویم که فلسطینی هستم، زمانی که بتوانم از فرودگاه‌های فلسطینی عبور کنم، زمانی که هیچ‌کس هویت من را زیر سؤال نبرد و زمانی که دیگر به من پناهنده گفته نشود. تنها در آن زمان مطمئن خواهم شد که مردم ما دیگر شاهد بی‌عدالتی نخواهند بود و جهان بابت اشتباهات خود عذرخواهی و ما را حمایت کرده است. در آن زمان است که رنج ما در فلسطین، پایان خواهد یافت.