آیا مربی مقصر است؟

پس از باخت به تاتنهام، منچستریونایتد در بدترین روزهای دهه‌های اخیر خود به‌سر می‌برد. روبن آموریم هنوز نتوانسته معجزه کند و شنیده می‌شود حتی بازیکنان از سیستم سه‌دفاعه او خسته و گیج هستند. فقط 9درصد امکان دارد که این تیم فصل را در نیمه بالایی جدول به پایان برساند. آنها در25هفته، در 12بازی این فصل لیگ شکست خورده‌اند و این بدترین رکوردشان از فصل 74-1973است؛ همان سالی که در پایان فصل به دسته پایین‌تر سقوط کردند.
   منچستر با فوتبالی که ارائه می‌دهد و گل‌های موردانتظارش، باید در رده چهاردهم می‌بود؛ یعنی فقط یک پله بالاتر از رده پانزدهمی فعلی‌اش.
   در10فصل اخیر، یونایتد 6فصل بدون سهمیه لیگ قهرمانان اروپا مانده و حتی در دوران موقت و ناموفق رالف رانگنیک و دوران استاد تن‌هاخ هم اوضاع تا این حد بد نبود. آنها با رانگنیک در رده ششم بودند.
   یونایتد در این فصل در 25بازی لیگ برتر فقط 28گل به ثمر رسانده است (1.12گل در هر بازی). آنها قبل از پیوستن آموریم به این تیم رکورد 12گل در 11بازی (1.09گل‌ در هر بازی) را داشتند.
   در طول این فصل، آنها نسبت به هر تیم دیگری در لیگ برتر (با میانگین 8.8- بدون گل‌های به‌خودی) گل‌های دریافتی مورد انتظارشان، از گل‌های مورد انتظارشان بیشتر بوده.

آیا آموریم مقصر است؟بله
   در نقل‌و‌انتقالات زمستانی او می‌توانست 2-3بازیکن به ترکیب اضافه کند اما هیچ حرکتی نکرد و فقط یک بازیکن گمنام به نام دورگو را به تیم اضافه کرد.
   آموریم حتی آنتونی را قرضی به بتیس داد که این انتقال باعث احیای این وینگر برزیلی شد.رشفورد را هم که به استون‌ویلا واگذار کرد. این در حالی است که 3مهاجم در تیم ماندند؛ هویلوند، زیرکزی و گارناچو از 7دسامبر به این‌سو گلی نزده‌اند. آنها با داشتن بیش از 10موقعیت گل، بدترین نرخ گلزنی را نسبت به خط حمله‌ هر تیمی در لیگ برتر این فصل دارند و فقط 2گل از 14تلاش خود (14.3درصد) زده‌اند. در این تیم دیالو هم مصدوم شده.
   رفتار با رشفورد خوب نبود، چرا که او جزو نمادهای باشگاه است. آموریم به اندازه‌ای در باشگاه نبوده تا او را مورد قضاوت قرار دهد، هر چند از افت فاحش این ستاره سابق نمی‌توان گذشت.
   آموریم نتوانسته مشکلات بدیهی را حل کند و هنوز بازیکنان روی کرنرها به حریفان موقعیت گل می‌دهند. برای اینکه توپ‌های برگشتی و دفع شده اونانا هم به گل تبدیل نشود، هیچ راه‌حلی ارائه نشده.
   با وجود این همه بازیکن بی‌کیفیت و به‌دردنخور، آموریم هنوز به جوانان تیم فرصت بازی نداده. یکی از این جوانان بازیکنی به نام اوبی مارتین است که او را از دهان آرسنال در آوردند. البته در بازی با تاتنهام، با وجود حضور لیندلوف 30ساله، میانگین سنی نیمکت یونایتد فقط 19سال و 336روز بود که این نیمکت را به نهمین نیمکت جوان تاریخ لیگ برتر (از فصل 07-2006) و دومین نیمکت جوان از زمان افزایش تعداد بازیکنان به 9بازیکن تعویضی تبدیل کرد.
   یونایتد به معرفی بازیکنان جوان معروف است. آنها از سال 1937، یک بازیکن فارغ‌التحصیل آکادمی را در تیم اصلی گنجانده‌اند. تعداد بازی‌های محصولات آکادمی باشگاه تاکنون به 4298بازی رسیده است. بنابراین هواداران همیشه مشتاق دیدن بازیکن جوان تولیدی من‌یونایتد هستند. افرادی مثل مورینیو کمتر این کار را انجام می‌دادند اما تن‌هاخ توانست ماینو و گارناچو را کشف کند و فان‌خال بازیکنی مثل رشفورد را معرفی کرد. آموریم هنوز دست‌به‌کار نشده.

آیا آموریم بی‌تقصیر است؟ بله
   منچستریونایتد پس از فرگوسن به نحسی خورد و هیچ‌یک از مربیان بزرگی که به جای او آمدند، موفق نبودند.
   سرمربی پرتغالی و موفق تیم اسپورتینگ، در میانه فصل به تیم اضافه و بلافاصله وارد تونل وحشت بازی‌های سخت شد. او فرصت تمرینات پیش‌فصل و خرید بازیکن جدید را نداشت.
   خریدهای اریک تن‌هاخ به‌گونه‌ای بود که هزینه گزافی روی دست باشگاه گذاشت و همه این خریدها، ناموفق از کار در آمدند.
   منچستریونایتد به گورستان بازیکن تبدیل شده است و حتی دی‌ماریا، الکسیس، واران، کاسمیرو، رونالدو، کاوانی و... هم در باتلاق این گورستان دفن شدند.
   با آمدن رتکلیف به مدیریت باشگاه، ریاضت اقتصادی در دستور کار قرار گرفت و دیگر ریخت و پاشی وجود ندارد. شاید اگر آموریم خوش‌شانس بود و پیش از تن‌هاخ می‌آمد، الان تیم را برای قهرمانی اروپا ساخته بود.
   تعداد مصدومان خیلی زیاد است. غیر از لوک شاو همیشه‌مصدوم، بازیکنانی مثل لنی یورو، لیساندرو مارتینس و نیمی از بازیکنان در مقاطعی کوتاه یا بلند دچار مصدومیت شده‌اند.