اینجا درددل آزاد است

جنب‌و‌جوشی که در داروخانه بیمارستان به چشم می‌خورد با همه بخش‌های بیمارستان و مؤسسه تفاوت دارد. اینجا از بچه‌ها خبری نیست و پدرها و مادرهایی که منتظر دریافت دارو هستند، بدون واهمه از نگاه‌های کنجکاو آنها سر درددل‌شان باز شده است. انگار سکوت و دامن‌نزدن به دلواپسی‌های ریز و درشت والدین کودکان بیمار برای متصدیان داروخانه به‌عنوان یک تکلیف اداری تعریف شده، ولی در تکاپویشان برای تأمین داروهای مورد نیاز بچه‌ها پیدا‌ست که قیمت‌گذاری داروهای سرطان با نرخ ارز آزاد برای مسئولان محک به دغدغه‌ای بزرگ تبدیل شده است؛ داروهایی که با نرخ ارز ترجیحی وارد نمی‌شوند، با همان نرخ سرسام‌آور به بیمارستان محک می‌رسد و بخش قابل‌توجهی از کمک‌های مالی داوطلبان و خیران مؤسسه صرف خرید این داروهای گران‌قیمت می‌شود.

پا جای پای بزرگ‌ترها
 مژگان و سپیده هم دربخش ها با ترالی توزیع کتاب مانند بابا‌نوئل به بچه‌ها کتاب هدیه می‌دهند. تخت‌های هیچ‌کدام از بچه‌ها خالی از کتاب نیست، اما مژگان در تبلیغ داخل ترالی آنقدر شور و هیجان به خرج می‌دهد که گوش همه بچه‌ها تیز می‌شود و منتظر رسیدن ترالی کتاب به اتاق‌شان هستند تا از قافله کتاب‌ها جانمانند. در همسایگی بیمارستان، بخش اداری خیریه محک قرار دارد که در یکی از اتاق‌های آن هرمان و والدینش با کمک مددکاران مجموعه در تدارک جشنی غافلگیرکننده برای یاشار و دیگر کودکان بهمن‌ماهی محک هستند. والدین هرمان از داوطلبان گمنام محک هستند که در تأمین هزینه‌های درمان کودکان و تهیه تجهیزات بیمارستان ماهانه مشارکت می‌کنند و حالا که فرزندشان هرمان به سن نوجوانی رسیده، می‌خواهد با هزینه جشن تولد مفصلی که هر سال برایش تدارک می‌دیدند، برای کودکان بهمن‌ماهی محک جشن تولدی شاد برگزار کند و با وارد‌شدن به جمع داوطلبان جوان مؤسسه  پا جای پای پدر و مادرش بگذارد.