سوژه روز

تغییر دید

شهر من، تهران با نمادهای آشنایش؛ میدان آزادی، برج میلاد، پل طبیعت و هزار‌هزار نماد و نشانه‌ دیگر که دیدنش به من انرژی مثبت می‌دهند. اما گاهی تکرارها، تبدیل به عادت می‌شود و عادت، آفت دیدن است. عادت باعث می‌شود زیبایی‌های شهرم را که هر‌روز جلوی دیدگانم است، نبینم و کم‌کم آنها را فراموش کنم. حالا اگر تصمیم بگیرم‌ حداقل زاویه دیدم را نسبت به نمادها و نشانه‌های شهرم تغییر دهم، زندگی کمی از تکرار فاصله می‌گیرد و توجهم به اطرافم‌ بیش از گذشته جلب می‌شود؛ بیایید نگاهمان را نسبت به اطراف‌مان تغییر دهیم!

سرشاخه‌های چنارهای تهران، دم دست بود

قصه اتوبوس‌های درون‌شهری و شرکت واحد تهران، به حدود 68سال پیش بازمی‌گردد؛ یعنی 25فروردین سال1335 که قانون تاسیس‌اش در مجلس شورای ملی تصویب شد. از آن روز تا‌کنون، اتوبوس‌هایی با شکل‌های گوناگون، تهرانی‌ها را جابه‌جا کرده‌اند. شاید یکی از جذاب‌ترین آنها، اتوبوس‌های دوطبقه بود؛ اتوبوس‌هایی که 56سال پیش، تحویل شرکت واحد اتوبوسرانی پایتخت شد. در این اتوبوس‌ها از همان ابتدا صندلی‌های طبقه بالا زودتر از طبقه پایین پر می‌شد؛ مگر کسانی که از درد پا رنج می‌بردند و نمی‌توانستند از پلکان پیچ‌در‌پیچ آن بالا و پایین بروند. به‌خصوص طی‌کردن این پله‌ها حین رسیدن به ایستگاه به کمی چابکی هم احتیاج داشت. طبقه بالا، به‌خصوص صندلی‌های ردیف اول طرفداران پروپاقرصی داشت؛ همان‌جایی که شیشه‌ قدی جلو اتوبوس در طبقه دوم‌ تنها مانع رسیدن مسافرانش به سرشاخه‌های چنارهای تهران بود.