اسکان مهاجران لهستانی در کنیسه‌های اودلاجان

اودلاجان در تهران قدیم سکونتگاه پیروان مذهب تشیع (اسلام)، یهودیان و اقلیتی از مسیحیان بود، اما دو گروه مسلمان و یهودی (کلیمی) سال‌های بسیاری با یکدیگر زندگی و همزیستی داشته‌اند. پیروان هر دو دین دارای اماکن مقدس مذهبی و عبادتی بودند که بسیاری از آنها هنوز هم پابرجاست و آمارهای مکانی به‌ویژه احصاییه عبدالغفار نجم‌الملک به تحولات و نوسازی‌های بعد از آن و نیز نام و نشان آنها اشاره کرده است. نخستین کنیسه کلیمیان تهران در زمان فتحعلی‌شاه به نام «کنیسه بزرگ»، توسط «حاج برخوردار» که کاشانی و شغلش تجارت بود، ساخته شد. البته امروزه از این کنیسه تاریخی که قدمت آن دوران فتحعلی‌شاه قاجار ذکر شده، اثری باقی نمانده است. بعد از آن کنیسه «یعقوب داود» و پسرش «عزرا یعقوب» با آب‌انباری که بخش بزرگی از محله را آب می‌داد، بنا شد. عزرا یعقوب تاجر یهودی بود که برای نخستین بار با تجار منچستر انگلستان وارد معامله شد.
کنیسه «عزرا یعقوب» در ادوار مختلف شاهد رویدادهای مهم تاریخی بوده است. این کنیسه چند سالی متروک بود، اما در سال ۸۳ با حمایت انجمن کلیمیان تهران بازسازی شد. از حاج ‌برخورداری یادگارهای زیادی در اودلاجان باقی مانده است. قدیمی‌ترین تورات وقفی تهران که روی جلدش وقف‌نامه آن نوشته شده، توسط «برخوردار بن برخوردار بن مشه» در زمان فتحعلی‌شاه در سال 1182در کنیسه حاج ‌برخورداری قرار گرفت. اکنون این کتاب در کنیسه یعقوب نگهداری می‌شود. همچنین نخستین حمام واقع در سرچال را هم حاج برخورداری به کمک «مشه یوسف» ساخت. رحیم طوبایی، ساکن قدیمی محل و تولیت بقعه پیرعطا درباره این مکان‌ها می‌گوید: «یکی از کوچه‌های محله اودلاجان (میدان سرچال) به نام هفت‌کنیسه است که خیلی از راهنماهای تورهای گردشگری آن را نمی‌شناسند. در دهه 40 که یهودیان اینجا زندگی می‌کردند در این کوچه هفت کنیسه یا همان هفت عبادتگاه بود. امروز در محله سرچال بخشی از محوطه کوچه هفت‌کنیسه به پارک تبدیل شده، اما این در شرایطی است که در دهه40تراکم جمعیت در اطراف سرچال به بیشترین میزان خود رسید. آن زمان حدود 20کنیسه بزرگ و کوچک در اودلاجان به چشم می‌خورد که روزهای عبادت همه لباس تمیز به تن کرده و همچنین غبار فرش‌های کنیسه را می‌گرفتند و چراغ‌های آن را تمیز می‌کردند.»