سق‌سیاه

بدون‌تردید بزرگ‌ترین پاشنه آشیل تیم ملی در مسابقات اخیر، خط دفاعی ضعیفش بوده است. این موضوع مخصوصا در نیمه‌های دوم بازی با کره‌شمالی و قرقیزستان حسابی جلب‌نظر کرد؛ جایی که ملی‌پوشان مجموعا 4گل دریافت کردند و به‌جرأت می‌شود گفت 4یا 5گل قطعی دیگر را هم نخوردند. عمق فاجعه مثلا از آنجا پیدا می‌شود که بدانیم تیم ملی در تمام تقابل‌های قبلی‌اش با قرقیزستان کلا 2گل خورده بود، اما این‌بار طی یک نیمه 2گل دریافت کرد. اینکه تیم ملی ضعف دفاعی دارد کاملا مشهود است، هرچند امیر قلعه‌نویی زیر بار این ماجرا نمی‌رود. سرمربی تیم ملی پیش از دیدار با قرقیزستان و حتی پس از آن گفته ساختار دفاعی تیم خوب است، اما اشتباهات فردی داریم و همین مسئله موجب گل‌خوردن تیم ملی می‌شود؛ استدلالی عجیب که ناظران مسابقات اخیر را شگفت‌زده می‌کند.
از همه تامل‌برانگیزتر اما داستان علیرضا بیرانوند است؛ دروازه‌بان تیم ملی که در رده باشگاهی هم پرحاشیه‌ترین فصل فوتبالی‌اش را پشت سر می‌گذارد. به‌نظر می‌رسد این حواشی روی کیفیت فنی بیرو هم اثر گذاشته و او چه در تراکتور و چه در تیم ملی افت کرده. این اواخر به‌ندرت می‌شود مهار کلیدی و مهمی از بیرانوند به یاد آورد. او در 2مسابقه اخیر هم تقریبا هر‌چه توپ آمد، گل خورد و اگر جایی هم دروازه تیم ملی بسته ماند، بیشتر به‌خاطر بی‌دقتی مهاجمان حریف بود و شاید اینکه اصلا باورشان نمی‌شد مقابل تیم بزرگی مثل ایران، چنین راحت صاحب موقعیت گل شوند!
موضوع زمانی بامزه‌تر می‌شود که به یاد بیاوریم بیرانوند درست یک روز پیش از مسابقه با قطر گفته بود: «خوشبختانه تیم ملی به گل‌نخوردن و کلین‌شیت عادت کرده است.» ایران اما از آن روز به بعد در 3بازی 5گل دریافت کرده که آمار واقعا عجیبی است. کاش بیرانوند کلا مصاحبه نکند!