چراغ سبز و قرمز به احزاب

برای نخبگان سیاسی مانند هنری سنت جان و ویسکونت بولینگ بروک احزاب سیاسی یک شیطنت سیاسی به شمار می‌آمد؛ تشکیلاتی که به عقیده این تئوریسین‌ها، آزادی و دمکراسی را از بین می‌برد.
قبل از قرن نوزدهم در غرب، فقط یک متفکر به نام ادموند بورک
 (7971- 9271 میلادی) تشکیل احزاب سیاسی را ابزار لازم دمکراسی می‌دانست و سال‌ها طول کشید تا عقاید او توجه دیگران را جلب کند. تاسیس احزاب سیاسی در غرب بیشتر به‌علت کنترل افکار عمومی و به‌علت افزایش جمعیت، صنعتی شدن شهرها و استقرار حکومت نخبگان سیاسی به‌وجود آمد و نه الزاما برای مردم‌سالاری و دمکراسی.
در آمریکا- یعنی سرزمینی که نخستین احزاب سیاسی غرب رشد و نمو کرد- مولفان قانون اساسی اسمی از آن نبردند. جیمز مادیسون یکی از مؤسسان نظام آمریکا، جایی برای احزاب سیاسی در نظام آمریکا ندید. پدر سیاسی آمریکا جورج واشنگتن در مراسم وداع سیاسی خود در سال 6971میلادی به مردم آمریکا اخطار داد: «تا می‌توانید به‌صورت موقرانه علیه پیدایش و رشد احزاب سیاسی مقاومت کنید». توماس جفرسون سومین رئیس‌جمهور آمریکا و یکی از مولفان قانون اساسی- که در حقیقت مؤسس نخستین حزب جمهوری‌خواه (بعدها تبدیل به حزب دمکرات شد) بود- در آغاز با توسعه احزاب سیاسی مقاومت می‌کرد. جفرسون به یکی از همکاران خود نوشت: «تقسیم‌بندی حزبی در این مملکت (آمریکا) بین شاخص‌ها و ارزش‌های شایسته ما نیست.»
 بحث بسیار مهم و معروفی که بین توماس جفرسون و رهبر دیگر آمریکا الکساندر همیلتون در زمان ریاست‌جمهوری جورج واشنگتن پیرامون جایگاه قدرت و قانون اساسی صورت گرفت، برای نخستین بار این دو رهبر سیاسی را به بسیج اعضای کنگره آمریکا در دو جناح فدرالیست و جمهوری‌خواهان سوق داد و این، پایه شرکت احزاب سیاسی آن زمان در انتخابات ملی آمریکا شد.نفوذ احزاب سیاسی در انتخابات مجلس چه در آمریکا و چه در اروپا سال‌ها به طول انجامید، اما سرانجام در دهه‌های بعدی ظهور یافت. بنابراین احزاب سیاسی که به شکل امروزی در امور سیاسی شرکت می‌کنند، پدیده‌ای غربی است که تاریخ پیدایش آن، اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم میلادی است و قدیمی‌ترین سیستم احزاب سیاسی- که در انتخابات ملی وارد شد- اواخر دهه 0791میلادی در آمریکا به‌وجود آمد.‌