طلای قدر ندیده
چرا کسی قهرمان فوتبال در المپیک را جدی نمی‌گیرد؟
احتمالا جزو آن دسته از معدود افرادی نیستید که رقابت‌های فوتبال بازی‌های المپیک را دنبال می‌کنید. درست است که در این دوره ستاره‌هایی مثل اشرف حکیمی، لاکازت، نبی کیتا، خولین آلوارس و... در مسابقات حاضرند و اگر رئال‌مادرید اجازه می‌داد، امباپه هم می‌توانست در ترکیب فرانسه باشد، اما باز هم مسابقات این رشته طرفدار زیادی در المپیک ندارد. به‌ویژه اینکه بیشتر مردم در این مقطع از سال از فوتبال اشباع و حتی زده شده‌اند و مثل بازیکنان و مربیان به استراحت و ریکاوری نیاز دارند. با همه اینها فوتبال هم می‌تواند توجه برخی را جلب کند. در تاریخ المپیک ستارگان زیادی بوده‌اند که طلای این رشته را به‌دست آورده‌اند و ستاره‌های زیادی هم در فتح آن ناکام مانده‌اند. طلای المپیک فوتبال به‌قدری دست‌کم گرفته می‌شود که کسی آن را در تعداد جام‌های لیونل مسی لحاظ نمی‌کند و قهرمانی او در این بازی‌ها، در کنار قهرمانی جام‌جهانی جوانان زیر 18سال در یک رده و با عنوان غیررسمی درنظر گرفته می‌شود.
برنده‌ها
در گذشته تیم‌های ملی در این رقابت‌ها حاضر می‌شدند اما در مقطعی تصمیم بر این شد که به‌خاطر حفظ روح المپیک از ورود بازیکنان حرفه‌ای به این بازی‌ها جلوگیری شود. قانون جدید فقط بازیکنان زیر 23سال را مجاز می‌دانست که در این بازی‌ها حاضر شوند. فوتبال تنها رشته المپیک شد که شرط سن در آن لحاظ شد. تخفیف کمیته بین‌المللی المپیک این بود که هر تیم از 3بازیکن بالای 23سال استفاده کند. از سال1992و از المپیک بارسلون، برای نخستین بار قانون محدودیت برای دعوت از بازیکنان بزرگسال تصویب شد و نخستین قهرمانی با قانون جدید به اسپانیا رسید. اما دوره بعدی در آتلانتا یکی از جذاب‌ترین دوره‌های فوتبال در المپیک شکل گرفت و تیم ملی نیجریه با ستارگان پرشمار خود توانست برزیل و آرژانتین پرستاره را کنار بزند و قهرمان شود. نیجریه در گروه خود با حضور تیم‌های ژاپن، مجارستان و برزیل در صدر جدول قرار گرفت. آنها در مرحله یک‌چهارم، مکزیک را شکست دادند و دوباره در نیمه‌نهایی برزیل را با روبرتو کارلوس و رونالدو با گل طلایی بردند. در فینال هم نوبت آرژانتین بود که با ستارگانی نظیر زانتی، آیالا، سنسینی، چاموت، باسداس، آلمیدا، مورالس، دیگو سیمئونه، اورتگا، لوپس و ارنان کرسپو با نتیجه 3بر 2تسلیم تیم جذاب آفریقایی شود، تیمی که استعدادهایی نظیر تاریبو وست، اوچه، بابایارو، بابانگیدا، ساندی اولیسه، آگوستین جی‌جی اوکوچا، ایکپبا، آمونیکه، کانو و آموکاچی را در ترکیب خود داشت.
از ستاره‌های بزرگی که فاتح طلای المپیک در رشته فوتبال شدند، می‌توان به این افراد اشاره کرد:
نیلز لیدهولم و گونار نوردال، سوئد، المپیک1948
ساندرو کوچیس و فرانس پوشکاش، مجارستان، المپیک 1952
لو یاشین، شوروی، المپیک 1956
کانیزارس، گواردیولا و لوییس انریکه، اسپانیا، المپیک 1992
کانو، آموکاچی و اوکوچا، نیجریه، المپیک 1996
ساموئل اتوئو، کامرون، المپیک2000
کارلوس توس، خاویر ماسچرانو و ساویولا، آرژانتین، المپیک2004
لیونل مسی، آنخل دیماریا، سرخیو آگوئرو و خاویر ماسچرانو، آرژانتین، المپیک2008
مارکینیوش، نیمار و گابریل ژسوس، برزیل، المپیک 2016
ریچارلیسون، آنتونی، دنی آلوز و گابریل مارتینلی، برزیل، المپیک2020
بازنده‌ها
برخی ستارگان بزرگ به طمع مدال طلا راهی المپیک شدند اما دست‌شان از رسیدن به این مدال کوتاه ماند. در همین دوره قبلی تیم ملی المپیک اسپانیا با وجود ستارگانی مثل اونای سیمون، مرینو، زوبیمندی، پائو تورس، کوکوریا، پدری، دنی اولمو که در یوروی اخیر قهرمان اروپا شدند و ستارگانی مثل سبایوس و آسنسیو و یورنته و اریک گارسیا و دیگران در فینال حریف برزیل با بازیکنانی نظیر داگلاس لوییس، دنی آلوز، برونو گیمارش، ریچارلیسون، مالکوم، مارتینلی و... نشد و به نقره قناعت کرد.
در دوره قبل‌تر (2016) که نیمار و یارانش در ضربات پنالتی موفق شدند آلمان را در فینال شکست دهند، تیم صاحب مدال نقره این دوره بازیکنانی مثل گنبری، گورتسکا و زوله را در ترکیب خود داشت.
سال2012در لندن تیم ملی برزیل با وجود بازیکنانی مثل تیاگو سیلوا، مارسلو، لوکاس، اسکار، نیمار، هالک، دنیلو، الکس ساندرو و پاتو در نهایت به مدال نقره رضایت داد و حریف مکزیک در فینال نشد. بازیکنان بزرگ از این دست در ادوار المپیک زیاد بودند که دست‌شان از طلا دور ماند:
آندریاس برمه، آلمان، المپیک1984
کلودیو تافارل، ببتو و روماریو، برزیل، المپیک1988
توماس هسلر و یورگن کلینزمان، آلمان، المپیک1988
جانلوییجی بوفون، الساندرو نستا و فابیو کاناوارو، ایتالیا، المپیک1996
دیدا، رونالدو نازاریو و ریوالدو، برزیل، المپیک1996
کارلوس پویول و ژاوی، اسپانیا، المپیک2000
رونالدینیو، برزیل، المپیک2000
کریستیانو رونالدو، پرتغال، المپیک2004
کیلینی، ده‌روسی و پیرلو، ایتالیا، المپیک2004
ونسان کمپانی، فرتونگن، فرمائلن، فلینی و ادن آزار، بلژیک، المپیک2008
رایان گیگز، بریتانیا، المپیک2012
برونو فرناندز، پرتغال، المپیک2016
تنها ورزش سهمیه‌ای
مرحله گروهی رقابت‌های فوتبال المپیک دیشب به پایان رسید. در رده مردان 16تیم و زنان 12تیم در پاریس حاضر هستند. از اتفاقات این مرحله می‌شود به تیم ملی زنان کانادا اشاره کرد که به‌خاطر جاسوسی با پهپاد از اردوی نیوزیلند، با کسر 6امتیاز جریمه روبه‌رو و مربی این تیم یک سال محروم شد. تیم‌های مردان می‌توانند 3بازیکن بالای 23سال در فهرست خود داشته باشند، هر چند تیم‌هایی مثل ژاپن از این سهمیه خود استفاده نکرده‌اند. اما تیم‌های زنان محدودیت سنی برای استفاده از بازیکنان ندارند و برای همین است که فوتبال زنان در المپیک بیشتر طرفدار دارد. 15بازیکن از تیم ملی زنان اسپانیا که قهرمان جهان شده است، در المپیک حضور دارند، ستارگانی همچون الکسیا پوتیاس، آیتانا بونماتی، سالما پارایوئلو، جنیفر ارموسو، ایرنه پاردس و اولگا کارمونا. نفر آخر زننده گل پیروزی‌بخش فینال جام‌جهانی دوره قبل است.مجارستان، بریتانیا و ایرلند شمالی با ۳عنوان قهرمانی پرافتخارترین تیم‌های تاریخ المپیک در رشته فوتبال مردان هستند و تیم فوتبال زنان آمریکا با کسب ۶مدال در ۷دوره برگزاری این رقابت‌ها رکورددار است. در ۷دوره‌ای که مسابقات فوتبال زنان در المپیک برگزار شده، به‌ترتیب تیم‌های آمریکا، نروژ، آمریکا، آمریکا، آمریکا، آلمان و کانادا به‌عنوان قهرمانی دست یافته‌اند.
در همینه زمینه :
