روز واقعه

فاطمه عباسی

محرم، حکایت سوگ‌های بی‌پایان است؛ حکایت کتیبه‌های مشکی یالثارات، زخم‌های معطر. حکایت گوشه مجلس، چای روضه، دخیل به چوب منبر. حکایت ریشه دواندن دردی به امتداد رد خون گلوی اصغر ... خون حسین(ع) در بستر زمان می‌جوشد و عزای حسینی در امتداد تاریخ جریان دارد، چه زمانی که عزاداری‌ها در خیابان‌ها برگزار می‌شود و چه زمانی که مردم در خانه‌هایشان بر سیدالشهدا(ع) اشک ماتم می‌ریزند. روز گذشته، روز واقعه در کربلا بود. بین‌الحرمین مملو از جماعت عزادار، روایت غریب کربلا و عاشورایش را به تماشا گذاشته، نوحه‌خوان‌ها کم نمی‌گذارند، صدای روضه، کربلا را برداشته. جماعت گریه می‌کنند، بر سر و سینه می‌زنند، بین حرم حضرت عباس(ع) و امام حسین(ع) هروله‌کنان در رفت‌وآمدند. روز عاشوراست. اینجا سیدالشهدا(ع) صاحب مجلس است، صاحب عزا. زن‌ها گریه می‌کنند، درها گریه می‌کنند، دیوارها گریه می‌کنند و تو نیز برای حسین(ع) گریه کن.  تنها برای زخم‌های معطر حسین(ع).