چرا کنسرت-موسیقی‌ها موفق نیستند؟
اجرای کنسرت- نمایش‌ها از ابتدای سال 1403افزایش یافته، اما اکثر این آثار سردرگم میان موسیقی و تئاتر بودند و نتوانسته‌اند بخش آن نتوانسته مخاطبان خاص خود را راضی نگه دارند.
نمایش‌های موزیکال در تماشاخانه‌های بزرگ و ازجمله سالن‌های بخش خصوصی در این سال‌ها توسط برخی از کارگردانان روی صحنه رفته‌اند؛ آثاری که در آنها ثقل کار روی نمایش است و موزیکال‌بودن باعث جذابیت اثر نمایشی می‌شود اما پیشینه اجرای کنسرت نمایش خیلی زیاد نیست.
کنسرت- نمایش «کوچه عاشقی» از آثار این سبک و سیاق بود که در سعدآباد اجرا شد و امسال باز هم روی صحنه رفت. این نمایش‌به نسبت دیگر کنسرت- نمایش‌ها توانست در اجرا موفق باشد. این نمایش به کارگردانی سید‌جلال‌الدین دری و به تهیه‌کنندگی سید‌مهدی جوادی و علیرضا حقیقی‌قریب هرشب ساعت ۲۰ در تالار ایوان عطار کاخ سعدآباد روی صحنه رفت.
بعدتر قرار شد همایون شجریان به همراه سهراب پورناظری کنسرت- نمایش «سی صد» را روی صحنه ببرند؛ اما حضور شجریان به‌عنوان خواننده منتفی شد و در نهایت پورناظری به کارگردانی امیر جدیدی، این اثر را سال 1400اجرا کرد.
در این کنسرت- نمایش رضا بهرام، پورناظری را همراهی کرد و از بازیگرانش می‌توان به جواد عزتی، طناز طباطبایی، امیر جدیدی، مهران غفوریان، علی نصیریان و... اشاره کرد. این اثر در آن سال با قیمت بلیت 500تا 700هزار تومانی به فروش رسید. آن زمان خیلی‌ها منتقد بودند که این اثر نتوانسته هم مخاطبان تئاتر و هم مخاطبان موسیقی را راضی کند.
در همین فاصله اجرای کنسرت نمایش «سی‌صد» که پورناظری قرار است آن را باز هم روی صحنه ببرد، چندین کنسرت نمایش در تماشاخانه‌های مختلف اجرا شد؛ آثاری که به‌نظر در جذب رضایت مخاطب موفق نبوده‌اند. نمونه آخر این کنسرت – نمایش‌ها ؛ «پیروز و پریزاد» علی قمصری بود که در تالار وحدت برگزار شد؛ یک متن کاملا ابتدایی که از نبود کارگردانی تئاتر رنج می‌برد و به واسطه اجرایی که داشت نتوانست رضایت مخاطبان بخش موسیقی خود را به‌دست بیاورد.
