بر باد رفته

یکی از جابه‌جایی‌های بین 2نیم‌فصل حضور مسعود شجاعی روی نیمکت هوادار بود. به این ترتیب هافبک پیشین اوساسونا و تیم ملی ایران بعد از مدتی کار غیررسمی و هدایت تیم از روی سکوها، از ابتدای دور برگشت به‌طور رسمی روی نیمکت تیم تهرانی نشست. آن اوایل همه‌‌چیز برای مسعود خوب بود؛ تیمش نتایج بدی نمی‌گرفت، فوتبال تهاجمی و خوبی بازی می‌کرد و البته رفتار و شخصیت خود شجاعی هم همه را به وجد آورده بود. با این حال هرچه به پایان فصل نزدیک شدیم، شرایط تغییر کرد. در این بازه زمانی، ضعف‌های دفاعی وحشتناک هوادار بیش از پیش به چشم آمد و این تیم پشت سر هم شکست خورد. آنها جام حذفی را با باخت شوکه‌کننده 5بر صفر برابر گل‌گهر از دست دادند و در لیگ هم 5بازی آخر را بدون پیروزی پشت سر گذاشتند. هوادار در این 5‌مسابقه فقط صاحب یک تساوی برابر ملوان شد و 4‌دیدار دیگر را باخت. شاگردان مسعود شجاعی در 6‌بازی پایانی فصل مجموعا 18‌گل خوردند و در 2‌بازی آخر لیگ برابر تیم‌های پایین جدولی نساجی و استقلال خوزستان 8‌بار دروازه‌شان باز شد. همه اینها تصورات بسیار خوش‌بینانه ابتدایی در مورد مسعود شجاعی را زیر سؤال برد و شاید به‌خود او هم نشان داد مربیگری تا چه اندازه حرفه دشواری است.