برای پذیرش تفاوت ها
«اُتیسم» یا «درخود ماندگی» دیدن دنیایی متفاوت از آن چیزی است که دیگران می‌بینند. این روزها حتما در مورد آن شنیده‌اید یا هشتگ‌های «من درکت می‌کنم» را در فضای مجازی دیده‌اید.
اُتیسم، اختلالی عصبی- رشدی است که در 3سال اول زندگی بروز می‌کند و مادام العمر است. براساس آمارهای جهانی، اُتیسم تقریبا از هر150کودک یک نفر را درگیر می‌کند. این اختلال روی توانایی برقراری روابط اجتماعی اثر‌گذار است و ارتباط شفاهی و غیره را در کودکان تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
این بیماری در نخستین گام، آگاهی و پذیرش اجتماعی می‌خواهد. آنچه خانواده‌های کودکان مبتلا به اُتیسم بر آن تأکید دارند، پذیرش این کودکان به‌عنوان شهروندی متفاوت است که باید بنا بر همان تفاوت‌هایی که دارند با آنها رفتار شود تا بتوانند آینده‌ای روشن داشته باشند.
اهمیت آگاه‌سازی جامعه در مورد اُتیسم تا آنجاست که یک‌ماه در سال (از 15فروردین تا 15اردیبهشت) به آن اختصاص دارد تا با تولید محتواهای دقیق و تأثیرگذار، بخشی از خواسته‌های خانواده‌های دارای کودک مبتلا به اُتیسم محقق شود؛ نوعی از آگاهی که بر پذیرش تفاوت‌ها تأکید دارد تا این کودکان زندگی آرام و شادتری را سپری کنند.
علاوه بر آن، بزرگسالان اتیسم هم نیاز دارند تا از تمامی حقوقی که یک شهروند دارد، بهره‌مند باشند. حقوق شهری و شهروندی، بهداشت و درمان، ورزش، تفریح، مهارت، اشتغال و نهایتا نگهداری موقت و شبانه روزی. این افراد نیازمند فضایی هستند که حس کنند آن فضا برای آنهاست و نگاه خیره‌ای آنها را دنبال نمی‌کند. اما متأسفانه هنوز هیچ متولی ای برای رسیدگی به نیازهای بزرگسالان اتیسم وجود ندارد و شاید این یک‌ماه که به آگاه‌سازی جامعه در مورد اُتیسم اختصاص داده شده، باعث شود مسئولان بیش از پیش برای این قشر از جامعه تلاش کرده تا زندگی راحت‌تری داشته باشند.
