خداحافظی با رضا داوودنژاد

مراسم تشییع پیکر زنده یاد رضا داوودنژاد صبح دیروز، شنبه ۱۸فروردین‌ماه از مقابل خانه سینما با حضور جمعی از هنرمندان برگزار شد. این مراسم با اجرای کامران ملکی آغاز شد که وی در ابتدا بیان کرد: «رضا از تبار خانواده بود؛ اگر بخواهیم خانواده را در سینما مثال بزنیم او از تبار خانواده بود. حالا هم خانواده درباره رضا صحبت می‌کنند.» در این مراسم شاهرخ بدیعی، پدر همسر رضا داوودنژاد، مونا داوودنژاد دختر عموی رضا داوودنژاد و همبازی‌اش در فیلم «مصایب شیرین»، علی داوودنژاد برادر رضا داوودنژاد صحبت کردند. نیما حسنی نسب، منتقد سینما و پژمان بازغی، رئیس انجمن بازیگران از دیگر سخنرانان مراسم تشییع رضا داوودنژاد بودند و محسن امیریوسفی هم بیانیه کانون کارگردانان را قرائت کرد. علیرضا داوودنژاد، کارگردان شاخص سینمای ایران و پدر رضا داوودنژاد، صاحب عزای مراسم دیروز اما سخنی در جمع بیان نکرد و تنها اشک ریخت.



داغ سنگین پدر

در همه این روزها که رفتن تراژیک رضا داوودنژاد دل‌ها را خون کرده - دقیقا از ۱۳فروردین که خبر تلخ از شیراز رسید تا صبح دیروز که پیکرش تا خانه ابدی تشییع شد - داوودنژاد پسر، به درستی تیتر یک رسانه‌های مکتوب و مجازی شده است. پسر شیرین و دوست داشتنی که به یمن فیلم‌های خانوادگی داوود نژاد پدر - از «مصایب شیرین» تا «کلاس هنرپیشگی» و «روغن مار» - و حضور در فیلم‌ها و سریال‌های دیگر، دلپذیرترین عضو خانواده برای مردم بود؛ حکایت مکتوم مانده که یک پرده‌اش را دیروز در مراسم داوودنژاد پسر دیدیم، حکایت داوودنژاد پدر است. باران اشک‌هایی که جاری شدند، فقط چند پلان از این سکانس طولانی و غمبار است. آنچه بیشتر به چشم آمد و در روزهای گذشته تحت الشعاع اصل ماجرا (درگذشت رضا داوودنژاد) قرار داشت، داغ پدر برای جوانمرگی پسر بود. برای تسلای دل داوودنژاد پدر چه می‌شود گفت؟ کارگردانی که با فاصله‌ای قابل توجه از دیگران و به شکلی خلاقانه، سینما را به حرفه خانوادگی تبدیل کرد و امروز رضایش کنار «مامان اتی» آرام گرفت، با این داغ سنگین چگونه کنار خواهد آمد؟ به این پرسش‌های تلخ هیچ پاسخی نمی‌توان داد. علیرضا داوودنژاد که هر چه پا به سن گذاشت، فیلم هایش جوان‌تر و پر طراوت‌تر شدند (و از این جهت با هیچ‌کدام از هم نسلانش قابل قیاس نیست) برای این سینماگر آشنا با پدیده جوانمرگی که پیش از این خواهر، همسر و رفیق صمیمی را به خاک سپرده و دوباره ایستاده و فیلم ساخته، شاید سینما تسلی‌بخش باشد.