خوابگاه

مجتمع‌های قدیمی کـوی دانشگاه تهران در زمان جنگ جهانی دوم و به‌عنوان اردوگاه سربازان آمریکایی ساخته  و پس از خروج سربازان آمریکایی در آذر سال1324 به خوابگاه دانشجویان دانشگاه تهران تبدیل شده‌اند، اما حتی معماری مجتمع‌هایی که کم‌عمرترند و سال‌ها پس از این تاریخ ساخته
شده اند به یک راهرو باریک، چند اتاق کوچک و بزرگ، حمام‌هایی شبیه حمام‌های نمره و تعدادی سرویس بهداشتی خلاصه می‌شود.

در 2اتاق انتهای راهرو که چند اجاق گاز قرار گرفته و حکم آشپزخانه مجتمع را دارد، فضایی برای گذاشتن قاشق و کاسه و بشقاب یافت نمی‌شود و ساکنان خوابگاه باید وسایل مختصر آشپزی‌شان را که میان فارغ‌التحصیلان دوره‌های گذشته دست به‌دست چرخیده و امروز به آنها رسیده در همان گوشه اتاق شخصی‌شان بگذارند، البته در میان پسرهای درسخوان مجتمع کمتر کسی پیدا می‌شود که در بساط پخت‌وپزش چند ظرف نشسته پیدا نشود

در راهروی مـجتمع رخت‌آویزهای پر از لباس‌های شسته کنار هم ردیف شده‌اند و فراوانی تعداد دمپایی‌ها و کفش‌های پشت در اتاق‌ها نشان می‌دهد اینجا اتاق خالی یافت نمی‌شود. گنجانده شدن همه معلومات دانشجویان در حافظه لپ‌تاپ‌های جمع و جور، سبب شده کتاب های‌شان بخش زیادی از کمدهای دراز و باریک چوبی‌شان را اشغال نکند و بتوانند لباس‌های بیرون‌شان را که نونوارترین و مرتب‌ترین وسایل‌شان است به راحتی بالای سر کتاب‌ها بچینند.

سنگینی سرمای زمستان روی فضای حیاط پردار و درخت کوی دانشگاه سایه انداخته و معابر کوتاه و بلند آن، خلوت و کم‌رفت‌وآمد است. آبنماهای وسط حیاط پرآب هستند و هم‌اندازه بودن قامت مجتمع‌های خوابگاهی آجرنمایی که دورتادور حیاط قد کشیده‌اند، شکل و شمایلی منظم و شهرک‌مانند به کوی بخشیده‌اند.اتاق‌های دانشجویانی که امروز یا فردا باید آقای دکتر صدای‌شان کنیم، ته مجتمع و در همسایگی در ورودی فرعی قرار گرفته است.