ورود برادران سودوکو به مطبوعات ایران!

محمد مهدی رنجبر ، کارشناس سرگرمی

اواخر سال 86 بود که از طرف دبیر تحریریه روزنامه همشهری، برای فعالیت در بخش «سرگرمی» دعوت به کار شدم. تا این زمان حدود 550 شماره از درج جدول سودوکوی روزانه در همشهری گذشته بود و مخاطبان در این مدت یک سال و اندی توانسته بودند ارتباط جالبی با این سرگرمی محبوب ظاهرا ژاپنی برقرار کنند. در آن زمان برخی از مطبوعات دیگر هم به درخواست مخاطبان‌شان با ورود این عنصر خارجی موافقت کرده بودند و به هر حال، به «تدبیر» یا به «اجبار» سودوکو را به عنوان یک سرگرمی مناسب مطبوعاتی قبول کرده بودند که همه‌روزه آن را در صفحات اصلی‌شان چاپ می‌کردند.
اما دلیل دعوت از من این بود که مخاطبان روزنامه همشهری، گلایه‌هایی از جمله وجود ایراد در «اصل سودوکوها»، «تعیین درجه دشواری آنها»، و گاهی «چندجوابه بودن سودوکوها» را به روابط عمومی روزنامه گزارش می کردند.
مطبوعاتی‌ها می‌دانند که وقتی تعداد قابل توجهی از مخاطبان، پیگیر اشکالات ریز یک بخش از روزنامه می‌شوند، یعنی حتما این بخش، صدها برابر این تعداد مخاطب دارد. اصطلاحا می‌گوییم این بخش دیده می‌شود! پس قرار شد از این پس با تمرکز بیشتر روی سودوکوها، روند منظمی را ایجاد کنم که اشکالات سودوکو و اعتراضات مخاطبان به صفر نزدیک شود. ضمنا برای بخش جدید و نوپای «سرگرمی» روزنامه همشهری، یک پیشنهاددیگر هم داشتم که با آن موافقت شد: چاپ سرگرمی های منطقی متنوع مشابه سودوکو!
سعی کردم از همین فضای جدید روزانه، در روزنامه کثیرالانتشار همشهری برای معرفی سرگرمی‌های منطقی معروف جهان که عموما در ایران دیده نشده بود استفاده کنم. «ناویاب»، «مجموع ارقام»، «پُل‌یاب»، «نقش‌یابِ شماره»، «نقش یاب مارپیچ»، «معمای شطرنج» و... آن روزها برای اولین بار در صفحات یک روزنامه دیده می‌شدند.
ضمنا یک خط تلفن ثابت اختصاصی مستقیم برای بخش سرگرمی درخواست کردم که شماره آن هر روز کنار سرگرمی‌ها درج می‌شد. خودم روزانه در ساعت محدودی پاسخگوی نظر،‌انتقاد و پیشنهاد مخاطبان درباره بهبود وضعیت سودوکوها و همچنین جزییات سرگرمی‌های جدید بودم.
به مرور تلاش کردم برای هر سرگرمی منطقی، روز ثابت مشخصی در هفته تعیین کنم که مخاطبان این بخش نوپا، برنامه چاپ را بدانند و بسته به علاقه‌شان ما را دنبال کنند.