صدای پای آب در دالان زیرزمینی

لیلا شریف-روزنامه‌نگار

وقتی حرف از قنات می‌شود، نخستین چیزی که به ذهن می‌رسد، شهرها و روستاهای کویری ایران مانند یزد و اصفهان هستند؛ غافل از اینکه تهران هم از دیرباز با قنات‌های زیبا و فراوانش شناخته می‌شد؛ قنات‌هایی که به وقت خشکسالی و بی‌آبی ناجی تهران و باغ‌های آن می‌شدند.
قنات‌هایی همچون صفائیه، فرمانفرما، امین‌آباد و... از دل تاریخ عبور کرد‌ه‌اند و در گذر زمان هر چند به سختی، اما تا امروز خود را سرپا نگه‌داشته‌اند تا اهالی تهران یادشان نرود که روزگاری قنات‌های این شهر منشأ خیر بودند و ‌ساکنان قدیمی شهر، حفظ این کاریزها را با حفظ زندگی شهر برابر می‌دانستند.
هنوز هم در دل تهران، در اعماق جان پرهیاهویش، قنات‌هایی زنده‌اند، اما زندگی نمی‌بخشند. با وجود این، هستند استادان کاربلدی که قلبشان برای صدای پای آب در دل پایتخت می‌تپد و دست‌هایشان برای نجاتشان در تکاپوست؛ یکی همچون رمضان دهقان در قامت قدیمی‌ترین مقنی شهر از کودکی پای در مسیر نجات قنات‌های تهران گذاشته و دیگری مجید دیری، فارغ‌التحصیل عمران آب از دانشگاه صنعتی شریف و معاون آبراه‌ها و قنوات شهری شهرداری تهران که با محاسبات علمی و تجربی دقیق تلاش می‌کند تا زندگی را در قنات‌های شهر جاری سازد. براساس اطلاعات موجود، اکنون نزدیک به 70رشته قنات در تهران، لایروبی شده یا در حال لایروبی و ساماندهی هستند و این یعنی صدای پای آب در لایه‌های زیرین این شهر پرهیاهو هنوز می‌آید.

همنشینی 58ساله با قنات‌های شهر
رمضان دهقان، یک ناجی قنات است و قنات‌ها چنان با زندگی‌اش گره خورده‌اند که دیدن خشک شدن آنها برای او به کابوسی تلخ تبدیل شده‌است و به قول خودش گویی«غم عالم» به دلش می‌نشیند.
او متولد 1330 است و در حدود سال‌1344 از یزد راهی تهران شد تا همراه برادرش به اعماق شهر برود و با گذر از دالان‌های زیرزمینی، راه تنفس کاریزها را بگشاید. دستان کارکرده‌اش گواه سال‌ها فعالیت او در مسیر قنات‌هاست: «بچگی‌ در یزد بودم، اما کم‌کم که خشکسالی شد، راهی تهران شدم. یه بچه 13ساله بودم که با داداشم اومدیم تهران، پیش یکی از دوستای بابام. داداشم از من بزرگ‌تر بود، اون زودتر از من اومده بود، منم روی حساب اون اومدم. داداشم کار لایروبی قنات رو می‌کرد و منم دنبال اون رفتم. ما کم‌کم کار رو شروع کردیم و الانم هر جا کار قنات باشه به ما می‌گن.»

روزگاری قنات به جان مردم بسته بود
حالا عنوان قدیمی‌ترین «ناجی قنات در تهران» به نام دهقان سند خورده است و در هر گوشه از شهرداری تهران وقتی پای مشکلی پیچیده در مورد یک قنات در میان باشد، او به‌عنوان حلال مسئله معرفی می‌شود. دهقان در دفتر کارش پرونده‌های مختلفی از لایروبی‌های قنات‌های تهران دارد و با حساسیت خاصی از آنها صحبت می‌کند: «قنات صدرالاعظم همون که الان توی سه‌راه افسریه هست، نخستین قناتی بود که رفتم. اون زمان 80متر ارتفاع میله قنات صدرالاعظم و 120متر مسیر رفتن از یک چاه به چاه دیگه بود. اون زمان آب قنات خیلی خوب بود.» هراس از فرورفتن در میان تاریکی قنات، واهمه‌ای نیست که هر فردی توان تحمل آن را داشته باشد، اما علاقه و همنشینی 58ساله با قنات، تمام هراس‌ها را در دل دهقان به عقب می‌راند، او که اکنون 72سال دارد با خیال راحت می‌گوید: «ترسی از قنات ندارم، نخستین‌بار هم که قنات رو دیدم، ترسی نداشتم.» تا قبل از لوله‌کشی آب در تهران، این قنات‌ها بودند که برای تأمین آب چاره‌ساز می‌شدند و تمام توان مردم و مسئولان در مسیر حفظ قنات‌ها قرار می‌گرفت: «اون زمان چون برق نبود و چاه هم نمی‌کندند، همه حواسشون به قنات‌ها بود، هر نقطه قنات آشغال نمی‌انداختند و برای مردم مهم بود که این قنات‌ها زنده بمانند. راستش قنات به جان مردم بسته بود.»

قنات دو طبقه تهران
شاید تصورش کمی دور از ذهن باشد، اما تهران نیز مانند شهرهای کویری، قنات‌های خاصی را در خود جای داده و به‌گفته دهقان، تنها قنات 2طبقه تهران در پارک پامچال حوالی افسریه واقع شده است. این قنات با نام «محمودآباد» شناخته می‌شود، اما به سرنوشت بسیاری از قنات‌های تهران دچار شده است: «این قنات هنوز هست، اما خب، خیلی از قنات‌های تهران خشک شده‌اند. الان این چاه‌ها و شهرسازی‌ها باعث شده تا آبی به قنات‌ها نرسد. الان بیشتر قنات‌ها مثل قنات مستوفی و صدرالاعظم خشک شده‌اند. چندتا قنات پر آب داریم که یکی از اون‌ها به اسم صالح‌آباد توی منطقه 16و 17هست؛ هر چند این قنات هم قبلا، هر ثانیه نزدیک به 700تا 800لیتر آب داشت، اما الان به 15تا 20لیتر در ثانیه رسیده است.»

چاه‌های غیرمجاز بلای جان قنات‌ها
توسعه شهر همچون شمشیر دو دم عمل کرده و در دهه‌های گذشته همانقدر که دسترسی به امکانات برای شهروندان رشد قابل‌توجهی داشت، به منابع و سرمایه‌های طبیعی آسیب زده است. دهقان هم این موضوع را تایید می‌کند: «از وقتی چاه‌های غیرمجاز را زدند و این سیستم فاضلاب رو راه انداختن، دیگه آبی توی زمین نمی‌ره؛ فقط آب داره برداشت می‌شه. الانم با این وضعیت خشکسالی قنات‌ها، بیشتر کارامون در مورد اینه که قنات‌ها دچار ریزش نشن و لایروبی‌شون کنیم.» او می‌گوید: «وقتی بالای سر یک قنات خشکیده می‌روم، غم عالم به دلم می‌نشیند، وقتی آب نباشد اصلا زندگی نیست. توی صفاییه یک قنات پر آبی بود که الان دیگه خشک شده. من الان روی زمین راه برم، می‌دونم زیرزمین چه خبر است.»

530قنات در تهران وجود داشت
مجید دیری، معاون آبراه‌ها و قنوات شهری اداره کل خدمات شهری شهرداری تهران نیز از 20سال پیش، روزگارش با حیات قنات‌های تهران گره خورده است و او هم مانند دهقان، دل درگرو این کاریزهای قدیمی دارد. هر‌چند آمار و ارقام دقیقی در رابطه با تعداد قنات‌های شهر وجود ندارد، اما به‌گفته دیری با تکیه بر اطلاعات گذشته، آمار شرکت آب منطقه‌ای شهر تهران و همچنین نقشه‌های هوایی، می‌توان احتمال داد که نزدیک به500تا 530رشته قنات کوچک، بزرگ، دایر، بایر و... در شهر وجود داشته است. او در گفت‌وگو با همشهری گفت: «البته هنوز فردی دست به شمارش دقیق این قنات‌ها از زیرزمین نزده است و دقیق نمی‌دانیم که این رشته قنات‌ها هنوز وجود دارند یا خیر. ما توانسته‌ایم حدود 5تا 6هزار میله قنات را شناسایی و رویت کنیم، اما هنوز مسیرهای دقیق را نمی‌دانیم و به همین دلیل در بحث احیا دچار مشکل هستیم. براساس اطلاعات جمع‌آوری شده، این رشته قنات‌ها نزدیک به 800کیلومتر تخمین زده شده‌اند؛ طول این قنات‌ها حداقل 100متر و حداکثر 24کیلومتر بود.»

قنات 24کیلومتری در تهران
قنات فرمانفرما که در تهران قدیم وجود داشت، به‌عنوان طولانی‌ترین قنات شهر شناخته می‌شود و به‌گفته دیری «این قنات 24کیلومتر طول داشت و از سمت رودخانه کن شروع می‌شد، از منطقه 5، 2و 9عبور می‌کرد و در نهایت مظهر قنات به مناطق 10و 11ختم می‌شد؛ به‌عبارت دیگر این قنات با طول 24کیلومتر از شمال‌غرب تا مرکز تهران را طی می‌کرد. در مقابل این قنات طولانی باید گفت که کوتاه‌ترین قنات‌ها در منطقه یک هستند که کمتر از 200متر طول دارند، اما به‌طور معمول طول قنات‌های تهران بین 2تا 5کیلومتر شناسایی شده است.»

رهاشدگی 90درصد قنات‌ها بدون مالک
معاون آبراه‌ها و قنوات شهری اداره کل خدمات شهری شهرداری تهران معتقد است: «در گذر زمان با توجه به اینکه شبکه لوله‌کشی آب تهران ایجاد شد، این قنات‌ها فراموش شدند و تنها در حوزه کشاورزی و در جنوب تهران مورد بهره‌برداری قرار گرفتند. حفر چاه‌های عمیق، توسعه شهر و همچنین از بین رفتن زمین‌های کشاورزی که در مظهر قنات بودند، موجب شدند تا قنات‌های به جای مانده نیز به حال خود رها شوند و در معرض نابودی قرار بگیرند. در حال حاضر نزدیک به 90درصد قنات‌های شهر تهران بدون مالک رها شده‌اند و بخشی از این قنات‌ها به همت شهرداری تهران احیا شده‌اند و در بحث آبیاری فضای سبز مورد استفاده قرار می‌گیرند.» براساس آخرین آمارگیری که در دهه 70از طریق شرکت آب منطقه‌ای شهر تهران انجام شد، 256رشته قنات دایر و بیشتر قنات‌ها خشک شده بودند. دیری با ارائه این آمار تأکید کرد:«در حال حاضر کمتر از 100رشته قنات فعال در سطح شهر تهران داریم، بسیاری از قنات‌ها نیز به‌دلیل آنکه وضعیت مالکیت‌شان نامشخص است، امکان پیگیری از سوی شرکت آب منطقه‌ای را ندارند. واقعیت این است که بسیاری از این قنات‌ها برای اراضی کشاورزی بود، اما در حال حاضر با توجه به توسعه شهر و نبود اراضی کشاورزی، مالک قنات رغبتی برای پرداخت هزینه‌های احیای قنات ندارد.»

نقش‌آفرینی شهرداری در حفظ کاریزها
در سال‌های اخیر همچون ادوار مختلف، موضوع لایروبی، احیا، ایمنی و ساماندهی قنات‌های شهر از سوی شهرداری پیگیری شده است و با وجود مشکلات متعدد در بحث مالکیت، تلاش شده تا قنات‌های باقیمانده، زنده بمانند: «شهرداری به‌دلیل مسائل حقوقی که در مورد مالکیت قنات وجود دارد، نمی‌تواند به‌راحتی وارد میدان شود. ما بیشتر در رابطه با قنات‌هایی که تحت مالکیت شهرداری است، امکان فعالیت داریم.» فعالیت‌ ناجیان قنات‌های شهر چندان برای شهروندان قابل لمس نیست؛ چراکه تمام کارها در اعماق زمین و به دور از چشمان اهالی پایتخت انجام می‌شود. دیری در این رابطه می‌گوید: «قنات‌هایی در عمق 90متری زمین از سوی شهرداری در حال احیا و لایروبی هستند و از طریق این قنات‌ها بخش عمده تأ‌مین آب فضای سبز مناطق 22و 5تهران تأمین می‌شود. ما در مناطق 4، 5و 3در عمق 40متری در حال ساماندهی قنات‌های زیر خانه‌های مسکونی هستیم، اما کسی هم متوجه نمی‌شود که چه اتفاقات مهمی زیر‌زمین در حال انجام است. این پیگیری‌ها برای قنات‌هایی انجام می‌شود که مسیرشان شناسایی شده است و ما نمی‌توانیم به‌راحتی در قناتی که نقشه مسیر مشخصی ندارد، کاری انجام دهیم. از اواسط دهه‌80 اقدام به ساماندهی و احیای قنات‌های تهران کردیم و براساس آخرین اقداماتی که در زمینه احیا و ساماندهی انجام داده‌ایم، آمار به کمتر از 70رشته قنات می‌رسد. البته ناگفته نماند که برخی از ساماندهی‌های دهه‌80 مربوط به قنات‌های جنوب تهران و مرتبط با کشاورزی بود که در گذر زمان لازم بود مالک‌ قنات‌ها، این رسیدگی‌ها را تکرار کنند، اما این اتفاق نیفتاد، بسیاری از قنات‌های ساماندهی شده نیز کارایی خود را از دست دادند.» دیری در ادامه افزود: «در‌حال‌حاضر با توجه به میزان اعتبارات، نزدیک به 30تا‌40رشته از قنات‌های تهران را لایروبی کرده‌ایم و ساماندهی را در دستور کار قرار داده‌ایم و نزدیک 30رشته قنات نیز از سوی شهرداری لایروبی شده‌اند تا شاید نفس قنات‌های به جای مانده در تهران از شمارش نیفتد.»