پدر باید رفیق اول فرزندش باشد

وقتی صحبت از تربیت کودک می‌شود، اغلب این کار مهم را وظیفه مادر می‌دانند و معتقدند نقش پدر تامین معیشت زندگی است، غافل از اینکه دخالت پدر در امور تربیتی کودک و به‌خصوص برقرار کردن رابطه دوستانه با او در تکامل شخصیتی فرزند تأثیر زیادی دارد. حضور پدر در زندگی کودک، به او عزت‌نفس بخشیده و توانایی‌اش را برای حل مسائل دوچندان می‌کند. از این‌رو می‌توان گفت بچه‌هایی که توجه خاص پدر را در مراحل رشد و شکل‌گیری شخصیت خود دارند، در نوجوانی کمتر با مشکل و بحران مواجه خواهند شد.
آیت‌الله محی‌الدین حائری توصیه‌های ارزنده‌ای در این‌باره دارد: «وقتی شما به‌عنوان یک پدر خسته از محل کار برمی‌گردید، در مقابل تقاضای بازی بچه‌ها و گفت‌وگو با آنها چه رفتاری دارید؟ ممکن است ساعت‌ها پای تلفن، اینترنت یا تلویزیون باشید اما دقایقی را با بچه‌هایتان صرف نکنید. این کار صدمه جبران‌ناپذیری به رشد و تکامل فرزندتان می‌زند.»
«پدر وقتی خوش‌اخلاق و با حوصله باشد بچه باشخصیت می‌شود. حوصله پدر حوضی است که بچه در آن رشد می‌کند. بچه مثل ماهی است و حوصله پدر مثل حوض. آن پدری که حوصله‌اش زیاد است مثل دریاچه است. بچه تا حدی مانند ماهی‌های دریاچه رشد می‌کند و بزرگ می‌شود. پدری که از این هم باحوصله‌تر باشد مثل دریاست. بچه مثل ماهی در دریا به اندازه نهنگ قدرت و جرأت پیدا می‌کند.»
«اینکه بچه برای پدرش ابهتی قائل باشد که به‌خاطر حرف او بیاید و بنشیند هیچ فایده‌ای ندارد. پدر باید با بچه‌اش رفیق باشد و با او بازی کند. پدر موفق کسی است که شرایط را به‌گونه‌ای مهیا کند تا فرزند بدون ترس و واهمه یا رودربایستی مشکلات ذهنی خود را با او در میان بگذارد. بازگو نکردن بعضی از حرف‌ها باعث گمراهی فرزند می‌شود. او یا ابهامات فکری خود را در دل نگه می‌دارد یا از افراد ناآگاه جویا می‌شود. پدر باید رفیق اول فرزندش باشد. وای به حال کسی که این کار را نکند. می‌دانی این بچه چه کار می‌کند؟ هرچه از پدرش بشنود با رفیق اولش مطرح می‌کند. شما یک میز پینگ پنگ در خانه‌تان نگه دارید با خانم و بچه‌ها بازی کنید. با همین بازی می‌توانی بچه‌ات را تربیت کنی. نمازخوانش کنی. از راه انس با خودت عاشق تو شود و بگوید پدر می‌خواهم همراهت بیایم. بچه اگر عاشق پدر نباشد، عاشق دین نمی‌شود.»