نوید امیدوار؛ روزنامه‌نگار
پرویز بیگی‌حبیب‌آبادی مورد احترام اهل شعر و ادبیات است؛ چه، کسانی که از طیف شاعران حوزه برخاسته‌اند و چه کسانی که مستقل‌اند و چه کسانی که به هر روی دیدگاه‌های منتقدانه و اصلاح‌جویانه در زمینه ادبیات دارند. آلبوم «غریبانه» با خوانندگی غلامعلی کویتی‌پور اما از شاخص‌ترین آلبوم‌های این حماسه‌خوان است. یک‌دهه پیش، وقتی در وزارت ارشاد مشغول فعالیت خبرنگاری بودم، از دوستان دور و نزدیک می‌شنیدم که شعر «غریبانه» داستانی جذاب و شنیدنی دارد. این شعر از چنان قوت و استحکامی نزد مخاطبان برخوردار است که در زمان‌های مختلف به آن رجوع کرده‌اند؛ حتی در زمان شیوع ویروس کرونا و از بین رفتن کادر پزشکی برای شهدای سلامت بارها در شبکه‌های مجازی وایرال شد. بازگردم به قصه دلنشین سرودن غریبانه که آلبوم کویتی‌پور با همین نام به‌اصطلاح گُل کرد و سر زبان‌ها افتاد. بگذریم که در این آلبوم از شاعران متبحری چون محمدعلی مجاهدی، یوسفعلی میرشکاک و دیگران ترانه‌هایی ماندگار خوانده شده است.
اما داستان سرودن غریبانه چه بود؟
از چند نفر شنیدم که در فتح خرمشهر وقتی پرویز بیگی‌حبیب‌آبادی با جمعی از شاعران به جنوب سفر کرد، روی دیوارها و خرابه‌های خرمشهر جمله‌ای دید که ترغیب شد تا شعر غریبانه را بنویسد. ابتدا به گمانم رسید که شاید بیگی مصراع نخست این شعر را در جایی دیده و بقیه را خودانگیخته سروده است، اما پرویز بیگی در گفت‌وگویی که چند سال پیش در واحد چندرسانه‌ای مؤسسه همشهری داشت، اصل موضوع را بازگو کرد. او گفت که با شاعران راهی خرمشهر شده بود؛ آذرماه سال1361. روی خرابه‌های خرمشهر جمله‌ای می‌بیند و ترغیب می‌شود تا شعر ماندگار «غریبانه» را بسراید: «یاران چه غریبانه / رفتند از این خانه / هم سوخته شمع ما / هم سوخته پروانه»
به‌واقع که شعر غریبانه یکی از ماندگارترین شعرهای دوران دفاع‌مقدس است که تا سال‌ها و دهه‌ها کهنه نمی‌شود. حتی جوان‌هایی که جبهه‌های نبرد را ندیده‌اند با شنیدن این حماسه‌سرایی مشعوف می‌شوند. بیگی می‌گوید: «شعر غریبانه را درواقع عاشقان حسین(ع) در جبهه نبرد سرودند. من فقط آن را به رشته تحریر درآوردم.»
هم سوخته شمع ما، هم سوخته پروانه
در همینه زمینه :
