شوق پیراهن ایران

لیلی خرسند

مهلا عابدی یکی از جوان‌ترین بازیکنان تیم ملی بسکتبال بود؛ بازیکنی که از نیشابور به تیم ملی رسید و برای نخستین‌بار در ‌18سالگی پیراهن این تیم را پوشید و در حساس‌ترین تورنمنت این چند دهه اخیر تیم ملی را همراهی کرد. او با بازی‌های قابل‌قبولی که در کاپ آسیا انجام داد، یکی از چهره‌های مؤثر تیم بود.

   اولین تجربه حضور در تیم ملی چطور بود؟
تجربه خوبی بود. خوب شروع شد ولی خوب تمام نشد.

   دلیل خوب تمام‌نشدن را در چه می‌بینی؟
نمی‌دانم دلیلش چه بود، اما در فینال با اختلاف یک امتیاز به اندونزی باختیم و نتوانستیم صعود کنیم. به‌هرحال، ما برای این مسابقات فقط 4-3ماه تمرین کرده بودیم ولی تیم‌های دیگر خیلی بیشتر تمرین داشتند. البته ما هم تیم یکدستی داشتیم و همه بچه‌ها خوب بودند و آمادگی بالایی داشتند. مربی خارجی به تیم ایران اضافه شده بود و برای نخستین‌بار بود که قبل از مسابقات هم در تورنمنت تدارکاتی شرکت کرده بودیم.

   تیم ملی قبل از کاپ آسیا در تورنمنت ویلیام جونز همه بازی‌هایش را باخت. این شکست‌ها روحیه تیم را پایین نیاورد؟
نه. تیم‌هایی که در این تورنمنت شرکت کرده بودند در سطح A آسیا بازی می‌کنند و برای تیم ایران که سال‌ها از مسابقات دور بوده، فرصت خوبی بود. ما نه‌تنها بعد از این بازی‌ها و شکست‌ها ناامید نشدیم که امیدوار هم شدیم. مثلا ما مقابل ژاپن فقط با اختلاف 10امتیاز باختیم. می‌دانیم که ژاپن خیلی قوی است و تا جایی که می‌دانم با تیم اصلی‌اش هم به این مسابقات آمده بود. این فاصله امتیاز ما را به نتیجه گرفتن امیدوار کرد.

   فکر می‌کنی تیم در کاپ آسیا چه چیزی کم داشت که نتوانست نتیجه بگیرد؟
نظری ندارم. بچه‌ها و کادر فنی همه تلاش‌شان را کردند و واقعا چیزی کم نداشتیم. نمی‌دانم اسمش را شانس یا اقبال بگذارم، فقط می‌دانم که نشد.

   شاید هم بشود به‌عنوان یک فرصت به این اتفاق نگاه کرد. ماندن در دسته A خیلی راحت نیست. شاید تیم نیاز داشت 2سال دیگر کار کند و با قدرت بیشتر به مسابقات برود و با اقتدار صعود کند.
بله، از این منظر هم می‌شود به آن نگاه کرد. ما بعد از 50سال در آسیا برد داشتیم و فینال یک تورنمنت را تجربه کردیم ولی هنوز نیاز به‌کار بیشتر داریم. ما برای اینکه در دسته اول آسیا ماندگار شویم حتما باید قوی شویم.

   خوشحالی‌که در 18سالگی در تیم ملی بازی کردی؟
من نیشابوری‌ام و سال قبل در لیگ برای تیم بهمن بازی کردم و برای نخستین‌بار به تیم ملی دعوت شدم. از اینکه کنار بازیکنان بزرگ بازی می‌کردم، خیلی خوشحال بودم.

   بازی در این مسابقات مهم ترس نداشت؟ به‌خصوص بازی مقابل بازیکن آمریکایی اندونزی؟
ترس نه ولی هیجان داشت. خیلی شوق داشتم که پیراهن تیم ملی را می‌پوشیدم و قرار بود برای ایران عزیزم یک کار مهم انجام بدهم. قد من 182سانتی‌متر است اما بازیکن آمریکایی اسمش رویش است، آمریکایی است و با ما خیلی متفاوت است. با اینکه هم از نظر تجربه، هم سن و هم فیزیک متفاوت بودم، ولی کم‌نیاوردم.

   از بازی‌هایی که انجام دادی، راضی هستی؟
تلاش کردم تا بهترین بازی را انجام بدهم و از این بابت راضی‌ام.