به سهمیه پاریس نزدیکم

لیلی خرسند

هفته اول خرداد امسال حمیده اسماعیل‌نژاد رکوردش را در ارزروم ترکیه شکست و هفته آخر خرداد هم در تهران بهترین رکورد خودش را برجا گذاشت. با این اتفاقات خیلی‌‌ها خودشان را آماده کرده بودند که از این پس اتفاقات دوی 100متر زنان ایران را به نام دونده جدید ثبت کنند، اما خیلی طول نکشید که فرزانه فصیحی دوباره در صدر اخبار این رشته قرار گرفت و نخستین دونده‌ای شد که در دو‌های سرعتی، ایران را صاحب مدال نقره آسیا کرد و برای نخستین‌بار در این ماده سهمیه مسابقات قهرمانی جهان را گرفت. با این حال، او باز هم دلخور است و این دلخوری‌اش بحق است. با اینکه فصیحی در این چند‌ساله یکی از چهره‌های مدال‌آور ورزش زنان و دوومیدانی بوده است، اما کمتر مورد توجه مسئولان ورزش بوده و هست؛ در این حد که حتی کسی برای او و مدال‌هایش برنامه‌ای ندارد.

   در این مدت اتفاقات زیادی برایت افتاد؛ رکوردهای ملی‌ات شکست، مدال نقره آسیا را گرفتی و به سهمیه مسابقات قهرمانی جهان رسیدی. در شروع فصل پیش‌بینی می‌کردی چنین روزهای متفاوتی را تجربه کنی؟
قبل از شروع فصل برنامه‌ریزی‌ام را انجام می‌دهم و می‌دانم که در سال ورزشی‌ام قرار است چه کار کنم و کدام مسابقه‌ها را بروم. من مصدوم بودم و چون پیگیر درمان و استراحت بودم، فصل را دیرتر از بقیه شروع کردم. با این حال اردوی خوبی در ازمیر داشتم و در کل فصل آماده‌سازی‌ام خوب بود. در ایران، ترکیه و قزاقستان هم در مسابقات خوبی شرکت کردم که در این میان هم رکوردهایم شکست و هم خودم شکست خوردم. با شرایطی که داشتم، نمی‌توانستم انتظارات عجیب و غریبی از خودم داشته باشم. می‌دانستم که بدنم باید کم‌کم برای مسابقات آماده شود.

   بعد از سال‌ها در ایران مسابقه‌ای برگزار شد (جایزه بزرگ تهران) و دوم شدی، این دوم‌شدن بد نبود؟
نه، خیلی هم خوب بود. قرار نیست که همیشه من اول شوم. مسابقه خیلی خوبی برگزار شد. اینکه در آن مسابقه حمیده اسماعیل‌نژاد اول شد، انگیزه من را چندصدبرابر کرد. اتفاقا اتفاق خیلی خوبی بود.

   چند سال بود که رقیب نداشتی و تنها می‌دویدی.
دقیقا مشکل همین بود. چند سال ‌توانستم تنهایی بدوم ولی خیلی سخت است که رقیب نداشته باشی. مسابقات از آن حالت کسل‌کننده‌ای که داشت، درآمد. اگر رقیبی وجود نداشت، شاید رکوردهایی که در دوی 100متر ثبت شده، به‌دست نمی‌آمد. دعا می‌کنم 30-20رقیب دیگر هم داشته باشم. خیلی بد است که در جمعیت 90-80میلیونی فقط یک نفر در یک ماده بدود.

   و این حس رقابت، مدال نقره آسیا را هم در پی داشت.
در مسابقات آسیایی تنها چیزی که می‌خواستم، مدال بود. مسابقه حساس بود و فاصله‌ها میلی‌متری. خودم را از نظر ذهنی و جسمانی کنترل کردم و دلیل موفقیتم همین کنترل‌کردن بود. برایم مهم نبود به چه رکوردی می‌رسم، رکورد را بعدا می‌شود زد ولی مدال همیشه به‌دست نمی‌آید. مدالی که من گرفتم شاید 100سال دیگر هم تکرار نشود. کسی یادش نمی‌ماند من چه رکوردی زده‌ام اما همه می‌گویند فرزانه نخستین نفری بود که در دوی سرعت مدال آسیا گرفت.

   فکرش را می‌کردی به این مدال برسی؟
شبانه‌روز به این مدال فکر می‌کردم، توی دستم تصورش می‌کردم. مسابقات زیادی داده‌ام که تا لحظه آخر مشخص نیست ‌چه‌کسی قهرمان می‌شود. به ‌خودم می‌گفتم تو کارت را انجام بده، مدال خودش می‌آید. دوستان نزدیک من هم فکر نمی‌کردند بتوانم مدال بگیرم.

   تو خوب دویدی یا بقیه ضعیف بودند؟
هم من خوب بودم و هم بقیه. من استارت خوبی زدم. مربی‌ صربستانی‌ام که مسابقه را زنده دیده بود، می‌گفت دیوانه‌وار استارت زدی. خیلی از دویدنم خوشش آمده بود.

   خود مدال هیجان بیشتری برایت داشت یا سکو، مسابقه و...؟
خود اتفاق، اتفاق بزرگی بود. ما در دوهای سرعت زنان هیچ مدالی نداشتیم. این برای من باارزش بود. من خیلی از اولین‌ها را به‌دست آورده‌ام، نخستین طلای مسابقات داخل سالن آسیا، نخستین دونده سرعتی حاضر در  المپیک و... این نخستین هم به نام من ثبت شد. لحظه‌ای که روی سکو پریدم و لحظه‌ای که مدال را گرفتم، همه‌‌چیز حس خوبی داشت و قشنگ بود. امیدوارم با این مدال دیگر همه قانع شده باشند که من دونده 100مترم.

   سهمیه مسابقات قهرمانی جهان را هم که گرفتی. این هم قابل‌ پیش‌بینی بود؟
با سهمیه خیلی فاصله داشتم. رنک من 120 بود و باید به زیر 49 می‌رسید اما برایش برنامه داشتم. در مسابقات زیادی شرکت کردم تا امتیاز بگیرم. طلای داخل سالن و نقره آسیا امتیازاتم را خیلی بالا برد. رنک من به 39 رسید ولی روز آخر 44 بود. اگر مسابقات قهرمانی کشور خودمان هم برگزار می‌شد، امتیازم بالاتر هم می‌رفت.

   برای جهانی آماده‌‌ای؟ منتظر اتفاق خاصی باشیم؟
آماده‌ام و امیدوارم نتیجه خوبی بگیرم. من تلاش می‌کنم به عدد خوبی برسم. در این مسابقات برای بازی‌های آسیایی آماده می‌شوم. مسابقات قهرمانی جهان از المپیک هم سخت‌تر است. خوشحالم که آنجا دوباره قهرمانان بزرگ دنیا را می‌بینم.

   روی سهمیه المپیک پاریس هم حساب کردی؟
70-80درصد راه را رفته‌ام. برای المپیک 56نفر اول رنکینگ سهمیه می‌گیرند و من باید سعی کنم جایگاهم را حفظ کنم. دو سه مسابقه پرامتیاز سال آینده برگزار می‌شود و باید آنجا امتیاز جمع کنم. مسابقات جهانی هم امتیاز خوبی دارد.

برای من برنامه‌ای ندارند
برای مدال بازی‌های آسیایی برنامه دارم و وظیفه‌ام را انجام می‌دهم اما برای گرفتن مدال باید ببینیم که چه می‌دهیم و چه می‌گیریم. از یک سال پیش از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک پیگیر بودم که ببینم برای من چه برنامه‌ای دارند، دیدم برنامه‌ای وجود ندارد. 5سال است که به‌تنهایی بار دوومیدانی را به دوش می‌کشم و مدال می‌گیرم اما من هم تا یک جایی می‌توانم تنهایی کار کنم. از 8ماه قبل از شروع بازی‌ها توقع داشتم توجه ویژه‌ای به من شود اما نشد. این موضوع من را ناراحت می‌کند. بعد از مدال نقره آسیا فدراسیون 75میلیون تومان پاداشی را که گفته بود، داد اما من چیز دیگری از جای دیگری نگرفتم. نه حمایت مالی می‌کنند نه برنامه‌ای برای من دارند. فقط 2 شرکت حامی من هستند و در کار بزرگی که می‌کنم شریکم شده‌اند.